Maljuna hom’,
sed korpe, ĉar spirito
Estas ĉiam pli
forta por batalo!
Antaŭ ĝiaj
okuloj l’ Infinito
Disvolviĝas de
l’ monto ĝis la valo!
Ho junuloj,
grimpantaj sur la vojo
Flame supren, ne moku nian aĝon!
Ne daŭras ĉiam
forto, rido, ĝojo,
Sed vi neniam
perdu la kuraĝon!
Por junulo la
glor’ – ilia forto,
Por maljunul’
grizeco – la ornamo;
En ĉiu aĝ’
minacas nin la morto,
En ĉiu tempo
nutras nin la amo.
La temp’ estas
ŝajnaĵo; nur Eterno
Ekzistas, sen komenco kaj sen fino.
Se velkas semo,
baldaŭ nova kerno
Entenas novan
vivon en la sino.
Sed malsama ol
kerno en la tero,
La kern’ de l’
homo – la Spirit’ – ne mortas:
Ne spertas ĝi
grizecon de vespero,
Sed ĉiam novan
lumon ĝi kunportas.
23/11/1960
A.
DOMBROWSKI
Libro: Mediuma
Poemaro – Porto Carreiro Neto.
Nenhum comentário:
Postar um comentário