La Ĉiela Muziko / A música celeste.

Unu tagon, dum familia kunveno, la patro legis lokon el La Libro de la Spiritoj pri la ĉiela muziko. Unu el liaj filinoj, bona muzikistino, diris al si en la pensoj: Sed ne estas muziko en la nevidebla mondo! Al ŝi tio ŝajnis neebla, sed ŝi ne konigis sian penson. Nokte ŝi mem spontane skribis la sekvantan komunikaĵon:

“Ĉi-matene, mia infano, via patro legis al vi lokon el La Libro de la Spiritoj. Temis pri muziko, kaj vi lernis, ke la ĉiela estas multe pli bela ol la surtera, ke la Spiritoj tiun trovas tre supera al la via. Ĉio ĉi estas vera; sed en la penso vi diradis al vi mem: Kiel povus veni Bellini por doni al mi konsilojn kaj aŭskulti mian muzikon? Tio verŝajne estas malserioza, fripona Spirito. (Aludo al la konsiloj, kiujn la Spirito Bellini iafoje donis al ŝi pri muziko.) Vi eraras, mia infano. Kiam la Spiritoj prenas enkarnulon sub sian protekton, ili celas lin progresigi.

“Efektive, Bellini ne plu rigardas bela sian muzikon, ĉar li ne povas ĝin kompari kun tiu de la Spaco, sed li vidas vian sindediĉon kaj amon al tiu arto, kaj se li al vi donas konsilojn, tiel estas pro sincera ĝojo. Li deziras, ke via instruisto estu rekompencita pro sia tuta penado. Konsiderante sian komponadon tre infaneca antaŭ la sublimaj harmonioj de la nevidebla mondo, li aprezas sian talenton, kiun oni povas rigardi granda en tiu mondo. Kredu, mia infano, la sonoj de viaj instrumentoj, viaj plej belaj voĉoj ne povas doni al vi plej palan ideon pri la ĉiela muziko kaj ties dolĉa harmonio.

Post momento, la junulino diris: “Paĉjo, paĉjo, mi estas dormonta, falonta.” Ŝi tuj ĵetiĝas sur fotelon, kriante: “Ho, paĉjo, paĉjo, kia ĉarma muziko!... Veku min, ĉar mi estas forironta.”

Terurite, la ĉeestantoj ne scias, kiel ŝin veki, kaj ŝi diras: “Akvo, akvo.”

Efektive, kelke da gutoj, ĵetitaj al ŝi sur la vizaĝon, donas tujan efikon; komence konfuzita, ŝi malrapide revekiĝas, sen ia konscio pri la okazaĵo.

En tiu sama nokto, estante sola, la patro ricevas jenan klarigon de la Spirito Sankta Ludoviko: “Kiam vi legis al via filino la lokon el La Libro de la Spiritoj, pritraktantan la ĉielan muzikon, ŝi ankoraŭ dubis; ŝi ne komprenis, ke povus ekzisti muziko en la spirita mondo. Jen kial ĉi-vespere mi diris al ŝi la veron; sed ĉar mi per tio ne povis persvadi ŝin, Dio permesis, por ŝin konvinki, ke ŝi falu en somnambulan dormon. Tiam ŝia Spirito, liberiĝinte de la endormigita korpo, sin ĵetis en la Spacon kaj estis enlasita en la eterajn regionojn, en ekstazo pro la impreso de la ĉiela muziko; ja tial ŝi ekkris: “Kia muziko! kia muziko!” Sed, sentante sin transportata en pli altajn regionojn de la spirita mondo, ŝi petis, ke oni ŝin veku, por tio indicante al vi la rimedon, nome per akvo.

“Ĉio fariĝas laŭ la volo de Dio. La Spirito de via filino ne plu dubos; kaj kvankam ŝi, post vekiĝo, ne konservis klaran memoron pri la okazaĵo, tamen ŝia Spirito scias, kie ĉerpi certecon.

“Danku Dion pro la favoroj, per kiuj li superŝutas tiun infanon; danku lin, ke li ĉiam pli kaj pli konigas al vi sian povon kaj sian bonecon. Liaj benoj verŝiĝu sur vin kaj sur tiun mediumon, feliĉan inter miloj!”

Rimarko. — Oni eble demandos, kia konvinko, por tiu junulino, povas rezulti el tio, kion ŝi aŭdis sed kion ŝi ne memoras. Se, dum maldorma stato, la detaloj forviŝiĝis el ŝia memoro, ŝia Spirito memoras; al ŝi restis ia intuicio, kiu modifas siajn ideojn; anstataŭ ilin kontraŭstari, ŝi senpene akceptos la klarigojn, kiuj al ŝi estos donitaj, ĉar ŝi ilin komprenos kaj intuicie trovos en akordo kun sia intima sento.

Kio ĉi tie fariĝis kiel izola fakto, en la daŭro de kelkaj minutoj, dum la mallonga ekskurso, kiun la Spirito de la junulino faris en la spirita mondo, tio estas analoga al tio, kio okazas en la intertempo de unu ekzistado al alia, kiam la enkarniĝinta Spirito posedas lumojn pri ia ajn objekto. Li ŝajne alproprigas al si la ideojn rilatajn al tiu objekto, kvankam li, kiel homo, ne memoras la manieron, kiel li akiris ilin. Kontraŭe, tiuj ideoj, por kies kompreno li ne estas matura, malfacile eniras en lian cerbon.

Tiel kompreniĝas la facileco, kun kiu certaj personoj asimilas la spiritismajn ideojn, kiuj nur revekas, en ili, la ideojn, kiujn ili jam posedis: ili estas denaskaj spiritistoj, kiel aliaj personoj estas poetoj, muzikistoj aŭ matematikistoj. Ili komprenas tuj de la unuaj vortoj kaj ne bezonas materialajn faktojn por konvinkiĝi. Tio nekontesteble estas signo de morala progreso kaj spirita disvolviĝo.

En la ĉi-supra komunikaĵo, estas dirite: “Danku Dion pro la favoroj, per kiuj li superŝutas tiun infanon; liaj benoj verŝiĝu sur tiun mediumon, feliĉan inter miloj.” Tiaj vortoj ŝajne montrus ian favoron, ian preferon, ian privilegion, dum Spiritismo instruas, ke, ĉar Dio estas superege justa, neniu el liaj kreitoj estas privilegiita kaj li ne faciligas la iradon pli al unuj ol al aliaj. Sen ia dubo, la sama vojo estas malfermita al ĉiuj, sed ne ĉiuj ĝin trapasas kun sama rapideco kaj sama utilo; ne ĉiuj egale profitos de la ricevataj instruoj. La Spirito de tiu infano, kvankam juna en la karno, sendube jam multe vivis kaj certe progresis.

Trovante ŝin obeema al ilia gvidado, la bonaj Spiritoj plezuras instruadi ŝin tiel same, kiel agas instruisto kun lernanto, en kiu li trovas bonajn dispoziciojn. Ĝuste en tiu senco, mediumo estas feliĉa inter multaj aliaj, kiuj, por sia morala progreso, neniun frukton rikoltas el sia mediuma kapablo. Estas do en ĉi tiu kazo nek favoro, nek privilegio, sed ja rekompenco. Se la Spirito ne plu indus ĝin, lin baldaŭ forlasus liaj bonaj gvidantoj, kaj li vidus sin ĉirkaŭita de amaso da malbonaj Spiritoj.

Libro: Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

A música celeste

Certo dia, numa reunião familiar, o chefe da família lera uma passagem de O livro dos espíritos concernente à música celeste. Uma de suas filhas, boa musicista, pôs-se a dizer consigo mesma: Mas não há música no Mundo Invisível! Parecia-lhe isso impossível; entretanto, não externou seu pensamento. Na noite do mesmo dia, escreveu ela espontaneamente a comunicação seguinte:

Esta manhã, minha filha, teu pai te leu uma passagem de O livro dos espíritos. Tratava-se de música e tu aprendeste que a do Céu é muito mais bela do que a da Terra. Os Espíritos acham-na muito superior à vossa. Tudo isto é verdade; no entanto, dizias intimamente: Como poderia Bellini vir dar-me conselhos e ouvir a minha música? Foi provavelmente algum Espírito leviano e farsista (Alusão aos conselhos que o Espírito Bellini às vezes lhe dava sobre música). Enganas-te, minha filha. Quando os Espíritos tomam sob a sua proteção um encarnado, o objetivo que colimam é fazê-lo adiantar-se.

Assim, Bellini já não acha bela a sua música, porque não a pode comparar à do Espaço, mas, vendo a tua aplicação e o teu amor a essa arte, se te dá conselhos, é por sincera satisfação. Ele deseja que o teu professor seja recompensado de todo o seu esforço. Achando suas composições muito infantis, em face das sublimes harmonias do Mundo Invisível, ele aprecia o teu talento, que se pode qualificar de grande aí nesse mundo. Acredita, minha filha, os sons dos vossos instrumentos, as vossas mais belas vozes não poderiam dar-vos a menor ideia da música celeste e da sua suave harmonia.

Passados alguns instantes, disse a moça: “Papai, papai, vou adormecer, vou cair”. Logo se lançou numa poltrona, exclamando: “Ó papai, papai, que música deliciosa!... Desperta-me, senão eu me vou”.

Não sabendo os assistentes, aterrorizados, como fazer para despertá-la, disse ela: “Água, água”.

Com efeito, algumas gotas que lhe salpicaram no rosto deram pronto resultado. Atordoada a princípio, voltou lentamente a si, sem a mínima consciência do que se passara.

Ainda na mesma noite, achando-se só, o pai da donzela recebeu do Espírito São Luís a explicação seguinte:

Quando lias à tua filha a passagem de O livro dos espíritos referente à música celeste, ela se conservava em dúvida; não compreendia que no Mundo Espiritual pudesse haver música. Eis por que depois eu lhe disse que era verdade. Não tendo a minha afirmativa podido persuadi-la, Deus permitiu que, para convencer-se, ela caísse em sono sonambúlico. Então, desprendendo-se do corpo adormecido, seu Espírito se lançou pelo Espaço e foi admitido nas regiões etéreas, onde ficou em êxtase produzido pela impressão da harmonia celeste. Por isso foi que exclamou: “Que música! que música!” Sentindo-se, porém, transportada a regiões cada vez mais elevadas do Mundo Espiritual, pediu que a despertassem, indicando o meio de o conseguirem: com água.

Tudo se faz pela vontade de Deus. O Espírito de tua filha não mais duvidará. Embora, despertado, não guarde lembrança nítida do que se passou, seu Espírito sabe agora onde está a verdade.

Agradecei a Deus os favores de que cumula esta criança. Agradecei-lhe o dignar-se fazer-vos conhecer cada vez mais a sua onipotência e a sua bondade. Que suas bênçãos se derramem sobre vós e sobre este médium, ditoso entre mil!”

Nota – Perguntar-se-á talvez que convicção pode ter resultado para aquela moça do que lhe foi dado ouvir, uma vez que de nada se lembra. Se, no estado de vigília, os pormenores se lhe apagaram da memória, seu Espírito se recorda. Ficou-lhe uma intuição, bastante para lhe modificar as ideias. Em vez de fazer-lhes oposição, ela aceitará sem dificuldade as explicações que lhe foram dadas, porque as compreenderá e intuitivamente as reconhecerá de acordo com o seu sentimento íntimo.

O que se passou neste fato isolado, pelo espaço de alguns minutos, durante a breve excursão que o Espírito da moça realizou pelo Mundo Espiritual, é análogo ao que se dá no intervalo de uma existência a outra, quando o Espírito que encarna possui luzes sobre um assunto qualquer. Ele se apropria sem dificuldade de todas as ideias referentes a esse assunto, se bem que, como homem, não se recorde da A música celeste maneira por que as adquiriu. Ao contrário, as ideias, para cuja assimilação ainda não se acha maduro, dificilmente lhe entram no cérebro.

Assim se explica a facilidade com que certas pessoas assimilam as ideias espíritas. Em tais pessoas, essas ideias nada mais fazem que despertar as que já elas possuíam. As criaturas a que nos referimos são espíritas de nascença, como outros são poetas, músicos ou matemáticos. Logo às primeiras palavras, compreendem e não necessitam de fatos materiais para se convencerem. É, não há duvidar, um sinal de adiantamento moral e de desenvolvimento espiritual.

Na comunicação acima se lê: “Agradecei a Deus os favores de que cumula esta criança; que suas bênçãos desçam sobre este médium, ditoso entre mil”. Poder-se-ia supor que estas palavras indicam a concessão de um favor, uma preferência, um privilégio, quando o Espiritismo ensina que, sendo Deus soberanamente justo, nenhuma de suas criaturas é privilegiada e que Ele não facilita o caminho mais a uns do que a outros. Sem nenhuma dúvida a mesma senda está aberta a todos, mas nem todos a percorrem com a mesma rapidez e com o mesmo resultado; nem todos aproveitam igualmente das instruções que recebem. O Espírito da moça em questão, embora jovem como encarnado, já com certeza muito vivera e progredira bastante.

Os bons Espíritos, achando-a dócil aos seus ensinamentos, se comprazem em instruí-la, como faz o professor ao aluno em quem descobre boas disposições. É nesse sentido que o médium é ditoso entre muitos outros que, para seu adiantamento moral, nenhum fruto colhem da mediunidade de que são dotados. Não há, pois, neste caso, nem favor, nem privilégio; unicamente uma recompensa. Se o seu Espírito deixasse de ser digno dela, dentro em pouco teria afastado de si seus bons guias e se veria cercado de uma multidão de Espíritos maus.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.