Mia unua iniciĝo en spiritismon / A minha primeira iniciação no Espiritismo.

Mia unua iniciĝo en spiritismon.

En 1854 mi unuafoje aŭdis pri turniĝantaj tabloj. Unu tagon, mi renkontis S-ron Fortier, la magnetizisto, kiun mi konis de longe; li diris al mi: Ĉu vi scias pri tiu stranga propreco, kiun oni ĵus eltrovis en magnetismo? Ŝajnas, ke oni magnetizas ne nur homojn, sed tablojn, kiujn oni laŭvole turnas kaj irigas. – «Tio estas efektive tre stranga, mi respondis; sed en strikta senco tio ne ŝajnas al mi tute malebla. La magneta fluidaĵo, kiu estas iaspeca elektro, tute bone povas agi sur inertajn korpojn kaj movi ilin.» Raportoj publikigitaj de ĵurnaloj pri eksperimentoj faritaj en Nantes, en Marseille kaj en kelkaj aliaj urboj ne povus lasi dubon pri la realeco de la fenomeno.

Post iom da tempo, mi revidis S-ron Fortier, kaj li diris al mi: «Jen estas io multe pli eksterordinara ; ne nur oni turnas tablon per magnetizado, sed oni paroligas ĝin ; oni demandas kaj ĝi respondas.- Ĉi tio, mi respondis, estas alia afero; mi kredos tion nur, kiam mi ĝin vidos, kaj kiam oni pruvos al mi, ke tablo havas cerbon por pensi, nervojn por senti kaj ke ĝi povas fariĝi somnambulo; ĝis tiam, permesu, ke mi vidu en tio nur fabelon.»

Ĉi tiu rezonado estis logika ; mi konceptis la eblecon de movado fare de mekanika forto, sed nesciante la kaŭzon kaj la leĝon de la fenomeno, ŝajnis al mi absurde atribui inteligentecon al io pure materia. Mi staris en la pozicio de la nuntempaj nekredantoj, kiuj neas ion, ĉar ili vidas fakton, kiun ili ne komprenas. Antaŭ 50 jaroj, se oni nur dirus al iu ajn, ke oni povas transsendi telegrafan depeŝon 500 mejlojn for kaj ricevi la respondon post unu horo, oni ricevus ridegon returne, kaj ne mankus bonegaj sciencaj kaŭzoj por pruvi, ke tio estas materie neebla. Same okazas koncerne ĉiajn spiritajn fenomenojn; al ĉiu homo, kiu ne konas la leĝon, kiu ilin regas, ili ŝajnas supernaturaj, mirindaj kaj sekve neeblaj kaj ridindaj ; kiam oni ekkonas la leĝon, la mirindaĵoj malaperas; la afero jam havas nenion, kio kontraŭas la racion, ĉar oni komprenas ties eblecon.

Mi do staris antaŭ neklarigita fakto, ŝajne kontraŭa al la leĝoj de naturo, kaj kiun mia racio forpuŝis. Mi ankoraŭ ne vidis kaj ne observis ĝin; la eksperimentoj, farataj en la ĉeesto de honorindaj, fidindaj homoj, konfirmis al mi la eblecon de ia rezulto pure materia, sed la ideo pri parolanta tablo tiam ankoraŭ ne eniris al mi en la cerbon.

La sekvintan jaron, nome komence de 1855, mi renkontis S-ron Carlotti, kun kiu mi amikis jam de 25 jaroj. Li babilis kun mi pri tiaj fenomenoj dum ĉirkaŭ unu horo, kun la entuziasmo, kiun li havis fronte al ĉiaj novaj ideoj. S-ro Carlotti estis ardkaraktera, energia korsikano; mi ĉiam aprezis ĉe li la kvalitojn, kiuj distingas grandan, belan animon, sed mi malfidis pri lia ekzaltiĝo. Unue li parolis al mi pri la interveno de Spiritoj, kaj raportis al mi tiom da mirigaj aferoj, ke ili ne nur tute ne konvinkis min, sed eĉ pligrandigis miajn dubojn. Unu tagon vi estos unu el la niaj, li diris al mi. Mi ne diras, ke ne, mi respondis, ni tion vidos poste.

Post tempopaso, ĉirkaŭ la monato majo 1855, mi troviĝis ĉe la somnambulino S-ino Roger, kune kun S-ro Fortier, ŝia magnetizanto; mi renkontis tie S-ron Pâtier kaj S-inon Plainemaison, kiuj parolis al mi pri tiuj fenomenoj samsence kiel S-ro Carlotti, sed per tute alia tono. S-ro Pâtier estis iom aĝa, tre klera, severkaraktera, malvarma kaj trankvila ŝtatoficisto; lia serioza parolmaniero, sen ia entuziasmo, faris al mi vivecan impreson, kaj kiam li proponis al mi ĉeesti eksperimentojn, kiuj okazas ĉe S-ino Plainemaison, Strato Grange-Batelière, n-ro 18, mi tuj akceptis. La rendevuo estis difinita por mardo,20 sed je la 8-a vespere.

Tie, je la unua fojo, mi ĉeestis la fenomenon de la tabloj turniĝantaj, saltantaj kaj kurantaj, kaj en tiaj kondiĉoj, ke ne eblis dubo. Mi vidis tie ankaŭ iujn tre malperfektajn provojn pri mediuma skribo sur ardezo, kun la helpo de korbeto. Miaj ideoj tute ne estis senŝancelaj, sed tie troviĝis fakto, kiu devus havi kaŭzon. Mi duonvidis sub tiaj ŝajnaj frivolaĵoj kaj speco de ludo, kiun oni faris el tiaj fenomenoj, ion seriozan kaj elmontrantan ian novan leĝon, en kiun mi promesis al mi mem enprofundiĝi.

Tuj aperis la okazo observi pli atente, ol mi iam faris ĝis tiam. Ĉe unu el la vesperoj ĉe S-ino Plainemaison, mi ekkonis la familion Baudin, kiu loĝis ĉe strato Rochechouart. S-ro Boudin al mi proponis ĉeesti la semajnajn seancojn, kiuj okazis ĉe li, kaj al kiuj mi de tiam fariĝis tre asidua. Tiuj kunsidoj estis tre multenombre frekventataj ; krom la kutimaj ĉeestantoj, oni senprobleme tien enlasis iun ajn, kiu tion petis. La du mediumoj estis F-inoj Baudin, kiuj skribis sur ardezon kun helpo de korbeto, nomata turbo , priskribita en la Libro de Mediumoj. Tia maniero, kiu postulas la partoprenon de du homoj, forigas ĉian eblecon, ke la ideoj de la mediumo intervenu. Tie mi vidis sinsekvajn komunikojn kaj respondojn faritajn al proponitaj demandoj, foje eĉ al mense faritaj demandoj, kio evidentigis intervenon de fremda inteligento.

La pritraktitaj temoj estis ĝenerale frivolaj ; oni okupiĝadis precipe pri ĉiaj aferoj, kiuj koncernis la materian vivon, la estontecon, unuvorte, pri nenio vere serioza ; scivolemo kaj amuziĝo estis la ĉefa motivo de la ĉeestantoj. La Spirito, kiu manifestiĝis kutime prenis la nomon Zefiro, nomo perfekte kongrua kun lia karaktero kaj kun tiu de la kunsido; tamen, li estis tre bona kaj asertis, ke li estas protektanto de la familio; kvankam li havis ĉiam parolon por ridado, li laŭbezone scipovis doni saĝajn konsilojn kaj oportune konstrui pikantan, spritan epigramon. Ni baldaŭ interkonatiĝis, kaj li ofte donis al mi pruvojn de granda simpatio. Li ne estis tre progresinta Spirito, sed poste, apoge de superaj Spiritoj, li helpis min ĉe miaj unuaj laboroj. Poste li diris, ke li devas reenkarniĝi, kaj mi ne plu aŭdis pri li.

En tiuj kunvenoj mi faris miajn unuajn seriozajn studojn pri spiritismo, malpli ankoraŭ per revelacioj ol per observado. Mi aplikadis al tiu nova scienco, same kiel mi faris ĝis tiam, la eksperimentan metodon; mi neniam baziĝis sur antaŭjuĝaj teorioj ; mi atente observadis, mi komparadis, mi deduktadis konsekvencojn ; de la rezultoj mi penadis atingi la kaŭzojn, per deduktado kaj logika ĉeno de la faktoj, ne akceptante eksplikon kiel validan, se ĝi ne povis solvi ĉiajn malfacilaĵojn de la afero. Tiel mi ĉiam agis en miaj antaŭaj laboroj, ekde la aĝo 25-, 26-jara. Mi plene komprenis la gravecon de la esplorado, kiun mi tiam entreprenis; mi duonvidis en tiaj fenomenoj la ŝlosilon de la tiel obskura, tiel polemika problemo de la pasinteco kaj estonteco de la homaro, la solvon de tio, kion mi serĉadis dum mia tuta vivo; ĝi estis, unuvorte, tuta revolucio en la ideoj kaj en la kredoj ; necesis do agi serioze, ne supraĵe; esti pozitiva, ne idealisma, por eviti la vojon al iluzioj.

Unu el la unuaj rezultoj de miaj observoj estis, ke la Spiritoj estas neniuj aliaj ol la animoj de homoj, kaj do havas nek la superan saĝecon, nek la superan scion ; ke ilia scio estas limigita al la grado de ilia progreso kaj ke ilia opinio havas nur la valoron de persona opinio. Tiu veraĵo, ekkonita de la komenco, min defendis de la grava falilo kredi pri ilia neeraremo, kaj evitigis, ke mi formulu antaŭtempajn teoriojn surbaze de asertoj de unu sola aŭ de kelkaj.

La simpla fakto, ke oni komunikiĝas kun Spiritoj, kion ajn ili dirus, pruvis la ekziston de la nevidebla medio; tio estis jam grava punkto, grandega kampo malfermita al niaj esploroj, ŝlosilo al amaso da neklarigitaj fenomenoj; la dua punkto, ne malpli grava, estis la kono de la stato de tiu mondo, ĝiaj moroj, se tiel oni povas diri ; mi tuj vidis, ke ĉiu Spirito, pro sia persona pozicio kaj siaj konoj, senvualigis al mi unu aspekton, tute same, kiel oni ekkonas la staton de iu lando, pridemandante la loĝantojn de ĉiaj klasoj kaj de ĉiaj kondiĉoj, tiel ke ĉiu povas instrui al ni ion, dum ĉiu, individue, ne povus instrui ĉion; koncernas la observanton formi la tutaĵon helpe de dokumentoj prenitaj de malsamaj flankoj, kolektitaj, kunordigitaj kaj kontrolitaj, unuj rilate la aliajn. Mi do agis kun la Spiritoj kiel mi agis antaŭe kun la homoj; ili estis por mi, de la plej eta ĝis la plej granda, rimedoj por instruiĝo kaj ne antaŭdestinitaj revelaciantoj.

Tiaj estas la sintenoj, kun kiuj mi entreprenis kaj ĉiam aliris miajn spiritismajn studojn; observi, kompari kaj juĝi, jen la konstanta regulo, kiun mi sekvis.

Ĝis tiam la seancoj ĉe S-ro Baudin ne havis ian difinitan celon; tie mi provis obteni la solvon de la problemoj kiuj min interesis, el la vidpunkto de la filozofio, de la psikologio kaj de la naturo de la nevidebla mondo; mi alvenis al ĉiu seanco kun serio da demandoj preparitaj kaj metode aranĝitaj, kiuj estis ĉiam responditaj kun precizeco, profundeco kaj per logika maniero. Ekde tiam la kunsidoj prenis tute alian karakteron; inter la ĉeestantoj troviĝis seriozaj homoj, kiuj akiris vivan intereson pri la afero, kaj se okaze mi forestis ili fariĝis seniniciataj; la banalaj demandoj perdis sian allogon por la pli multaj. Komence mi nur celis mian propran instruiĝon ; poste, kiam mi vidis, ke tio formis tutaĵon kaj prenis proporciojn de ia doktrino, mi ekhavis la penson publikigi ilin por instruiĝo de la mondo. Tiuj estas la samaj demandoj, kiuj sinsekve elvolviĝintaj kaj kompletigitaj, fariĝis la bazo de la Libro de la Spiritoj.

La sekvan jaron, en 1856, mi samtempe frekventis la spiritismajn kunsidojn, kiuj okazis en strato Tiquetone, ĉe S-ro Roustan kaj F-ino Japhet, somnambulino. Tiuj kunsidoj estis seriozaj kaj tenataj en ordo. La komunikoj okazis per F-ino Japhet, mediumino, helpe de korbeto.

Mia laboro estis grandparte finita, kaj prenis la proporciojn de libro, sed mi nepre volis submeti ĝin al la kontrolado de aliaj Spiritoj, helpe de aliaj mediumoj. Mi ekhavis la penson fari ĝin objekto de studoj en la kunsidoj ĉe S-ro Roustan; fine de kelkaj seancoj, la Spiritoj diris, ke ili preferas ĝin revizii en intima medio, kaj ili fiksis por tiu celo iujn tagojn por privata laboro kun F-ino Japhet, por fari ĝin pli trankvile, kaj ankaŭ por eviti maldiskretaĵojn kaj antaŭtempajn komentojn flanke de la publiko. Mi ne kontentiĝis per tiu kontrolado; la Spiritoj tion rekomendis al mi. La cirkonstancoj rilatigis min kun aliaj mediumoj, kaj ĉiufoje kiam prezentiĝis okazo, mi ĝin profitis por proponi kelkajn demandojn, kiuj ŝajnis al mi dornaj. Tiel, pli ol dek mediumoj proponis al mi sian helpon por tiu laboro. De komparado kaj kunligado de ĉiuj respondoj kunordigitaj, klasigitaj kaj multfoje rearanĝitaj en la silento de meditado, mi formis la unuan eldonon de la Libro de la Spiritoj, kiu aperis je la 18-a de aprilo 1857.

Ĉirkaŭ la fino de tiu sama jaro, ambaŭ fraŭlinoj Baudin edziniĝis; la kunsidoj ĉesis kaj la familio disiĝis. Sed tiam miaj rilatoj komencis plivastiĝi, kaj la Spiritoj multobligis al mi la instrurimedojn, por miaj postaj laboroj.

         *La dato ne estis skribita en la manuskripto.

         *Ekstraktoj, in extenso, el la libro de Antaŭvidoj koncernantaj Spiritismon.

          Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

A minha primeira iniciação no Espiritismo

Foi em 1854 que pela primeira vez ouvi falar das mesas girantes. Encontrei um dia o magnetizador, Sr. Fortier, a quem eu conhecia desde muito tempo e que me disse: “Já sabe da singular propriedade que se acaba de descobrir no Magnetismo? Parece que já não são somente as pessoas que se podem magnetizar, mas também as mesas, conseguindo-se que elas girem e caminhem à vontade.” “É, com efeito, muito singular” — respondi —; “mas, a rigor, isso não me parece radicalmente impossível. O fluido magnético, que é uma espécie de eletricidade, pode perfeitamente atuar sobre os corpos inertes e fazer que eles se movam.” Os relatos, que os jornais publicaram, de experiências feitas em Nantes, em Marselha e em algumas outras cidades, não permitiam dúvidas acerca da realidade do fenômeno.

Algum tempo depois, encontrei-me novamente com o Sr. Fortier, que me disse: “Temos uma coisa muito mais extraordinária; não só se consegue que uma mesa se mova, magnetizando-a, como também que fale. Interrogada, ela responde.” “Isto agora” — repliquei-lhe —, “é outra questão. Só acreditarei quando o vir e quando me provarem que uma mesa tem cérebro para pensar, nervos para sentir e que possa tornar-se sonâmbula. Até lá, permita que eu não veja no caso mais do que um conto para fazer-nos dormir em pé”.

Era lógico este raciocínio: eu concebia o movimento por efeito de uma força mecânica, mas, ignorando a causa e a lei do fenômeno, afigurava-se-me absurdo atribuir-se inteligência a uma coisa puramente material. Achava-me na posição dos incrédulos atuais, que negam porque apenas veem um fato que não compreendem. Há 50 anos, se a alguém dissessem, pura e simplesmente, que se podia transmitir um despacho telegráfico a 500 léguas e receber a resposta dentro de uma hora, esse alguém se riria e não teriam faltado excelentes razões científicas para provar que semelhante coisa era materialmente impossível. Hoje, quando já se conhece a lei da eletricidade, isso a ninguém espanta, nem sequer ao camponês. O mesmo se dá com todos os fenômenos espíritas. Para quem quer que não conheça a lei que os rege, eles parecem sobrenaturais, maravilhosos e, por conseguinte, impossíveis e ridículos. Uma vez conhecida a lei, desaparece a maravilha, o fato deixa de ter o que repugne à razão, porque se prende à possibilidade de ele produzir-se.

Eu estava, pois, diante de um fato inexplicado, aparentemente contrário às Leis da Natureza e que a minha razão repelia. Ainda nada vira, nem observara; as experiências, realizadas em presença de pessoas honradas e dignas de fé, confirmavam a minha opinião, quanto à possibilidade do efeito puramente material; a ideia, porém, de uma mesa falante ainda não me entrara na mente.

No ano seguinte, estávamos em começo de 1855, encontrei-me com o Sr. Carlotti, amigo de 25 anos, que me falou daqueles fenômenos durante cerca de uma hora, com o entusiasmo que consagrava a todas as ideias novas. Ele era corso, de temperamento ardoroso e enérgico, e eu sempre lhe apreciara as qualidades que distinguem uma grande e bela alma, porém desconfiava da sua exaltação. Foi o primeiro que me falou na intervenção dos Espíritos e me contou tantas coisas surpreendentes que, longe de me convencer, me aumentou as dúvidas. “Um dia, o senhor será dos nossos”, concluiu. “Não direi que não”, respondi-lhe; “veremos isso mais tarde.”

Passado algum tempo, pelo mês de maio de 1855, fui à casa da sonâmbula Sra. Roger, em companhia do Sr. Fortier, seu magnetizador. Lá encontrei o Sr. Pâtier e a Sra. Plainemaison, que daqueles fenômenos me falaram no mesmo sentido em que o Sr. Carlotti se pronunciara, mas em tom muito diverso. O Sr. Pâtier era funcionário público, já de certa idade, muito instruído, de caráter grave, frio e calmo; sua linguagem pausada, isenta de todo entusiasmo, produziu em mim viva impressão e, quando me convidou a assistir às experiências que se realizavam em casa da Sra. Plainemaison, à Rua Grange-Batelière, 18, aceitei imediatamente. A reunião foi marcada para terça-feira18 de maio às oito horas da noite.

Foi aí que, pela primeira vez, presenciei o fenômeno das mesas que giravam, saltavam e corriam em condições tais que não deixavam lugar para qualquer dúvida. Assisti então a alguns ensaios, muito imperfeitos, de escrita mediúnica numa ardósia, com o auxílio de uma cesta. Minhas ideias estavam longe de precisar-se, mas havia ali um fato que necessariamente decorria de uma causa. Eu entrevia, naquelas aparentes futilidades, no passatempo que faziam daqueles fenômenos, qualquer coisa de sério, como que a revelação de uma nova lei, que tomei a mim estudar a fundo.

Bem depressa, ocasião se me ofereceu de observar mais atentamente os fatos, como ainda o não fizera. Numa das reuniões da Sra. Plainemaison, travei conhecimento com a família Baudin, que residia então à Rua Rochechouart. O Sr. Baudin me convidou para assistir às sessões hebdomadárias que se realizavam em sua casa e às quais me tornei desde logo muito assíduo.

Eram bastante numerosas essas reuniões; além dos frequentadores habituais, admitiam-se todos os que solicitavam permissão para assistir a elas. Os médiuns eram as duas senhoritas Baudin, que escreviam numa ardósia com o auxílio de uma cesta, chamada carrapeta e que se encontra descrita em O livro dos médiuns. Esse processo, que exige o concurso de duas pessoas, exclui toda possibilidade de intromissão das ideias do médium. Aí, tive ensejo de ver comunicações contínuas e respostas a perguntas formuladas, algumas vezes, até, perguntas mentais, que acusavam, de modo evidente, a intervenção de uma inteligência estranha.

Eram geralmente frívolos os assuntos tratados. Os assistentes se ocupavam, principalmente, de coisas respeitantes à vida material, ao futuro, numa palavra, de coisas que nada tinham de realmente sério; a curiosidade e o divertimento eram os móveis capitais de todos. Dava o nome de Zéfiro o Espírito que costumava manifestar-se, nome perfeitamente acorde com o seu caráter e com o da reunião. Entretanto, era muito bom e se dissera protetor da família. Se com frequência fazia rir, também sabia, quando preciso, dar ponderados conselhos e manejar, se ensejo se apresentava, o epigrama, espirituoso e mordaz. Relacionamo-nos de pronto e ele me ofereceu constantes provas de grande simpatia. Não era um Espírito muito adiantado, porém, mais tarde, assistido por Espíritos Superiores, me auxiliou nos meus trabalhos. Depois, disse que tinha de reencarnar e dele não mais ouvi falar.

Foi nessas reuniões que comecei os meus estudos sérios de Espiritismo, menos, ainda, por meio de revelações do que de observações. Apliquei a essa nova ciência, como o fizera até então, o método experimental; nunca elaborei teorias preconcebidas; observava cuidadosamente, comparava, deduzia consequências; dos efeitos procurava remontar às causas, por dedução e pelo encadeamento lógico dos fatos, não admitindo por válida uma explicação, senão quando resolvia todas as dificuldades da questão. Foi assim que procedi sempre em meus trabalhos anteriores, desde a idade de 15 a 16 anos. Compreendi, antes de tudo, a gravidade da exploração que ia empreender; percebi, naqueles fenômenos, a chave do problema tão obscuro e tão controvertido do passado e do futuro da Humanidade, a solução que eu procurara em toda a minha vida. Era, em suma, toda uma revolução nas ideias e nas crenças; fazia-se mister, portanto, andar com a maior circunspeção, e não levianamente; ser positivista, e não idealista, para não me deixar iludir.

Um dos primeiros resultados que colhi das minhas observações foi que os Espíritos, nada mais sendo do que as almas dos homens, não possuíam nem a plena sabedoria, nem a ciência integral; que o saber de que dispunham se circunscrevia ao grau, que haviam alcançado, de adiantamento, e que a opinião deles só tinha o valor de uma opinião pessoal. Reconhecida desde o princípio, esta verdade me preservou do grave escolho de crer na infalibilidade dos Espíritos e me impediu de formular teorias prematuras, tendo por base o que fora dito por um ou alguns deles.

O simples fato da comunicação com os Espíritos, dissessem eles o que dissessem, provava a existência do Mundo Invisível ambiente. Já era um ponto essencial, um imenso campo aberto às nossas explorações, a chave de inúmeros fenômenos até então inexplicados. O segundo ponto, não menos importante, era que aquela comunicação permitia se conhecessem o estado desse mundo, seus costumes, se assim nos podemos exprimir. Vi logo que cada Espírito, em virtude da sua posição pessoal e de seus conhecimentos, me desvendava uma face daquele mundo, do mesmo modo que se chega a conhecer o estado de um país, interrogando habitantes seus de todas as classes, não podendo um só, individualmente, informar-nos de tudo. Compete ao observador formar o conjunto, por meio dos documentos colhidos de diferentes lados, colecionados, coordenados e comparados uns com outros. Conduzi-me, pois, com os Espíritos, como houvera feito com homens. Para mim, eles foram, do menor ao maior, meios de me informar, e não reveladores predestinados.

Tais as disposições com que empreendi meus estudos e neles prossegui sempre. Observar, comparar e julgar, essa a regra que constantemente segui.

Até ali, as sessões em casa do Sr. Baudin nenhum fim determinado tinham tido. Tentei lá obter a resolução dos problemas que me interessavam, do ponto de vista da Filosofia, da Psicologia e da natureza do Mundo Invisível. Levava para cada sessão uma série de questões preparadas e metodicamente dispostas. Eram sempre respondidas com precisão, profundeza e lógica. A partir de então, as sessões assumiram caráter muito diverso. Entre os assistentes contavam-se pessoas sérias, que tomaram por elas vivo interesse e, se me acontecia faltar, ficavam sem saberem o que fazer. As perguntas fúteis haviam perdido, para a maioria, todo atrativo. Eu, a princípio, cuidara apenas de instruir-me; mais tarde, quando vi que aquilo constituía um todo e ganhava as proporções de uma doutrina, tive a ideia de publicar os ensinos recebidos, para instrução de toda a gente. Foram aquelas mesmas questões que, sucessivamente desenvolvidas e completadas, constituíram a base de O livro dos espíritos.

No ano seguinte, em 1856, frequentei ao mesmo tempo as reuniões espíritas que se celebravam à Rua Tiquetone, em casa do Sr. Roustan e Srta. Japhet, sonâmbula. Eram sérias essas reuniões e se realizavam com ordem. As comunicações eram transmitidas por intermédio da Srta. Japhet, médium, com auxílio da cesta de bico.

Estava concluído, em grande parte, o meu trabalho e tinha as proporções de um livro. Eu, porém, fazia questão de submetê-lo ao exame de outros Espíritos, com o auxílio de diferentes médiuns. Lembrei-me de fazer dele objeto de estudo nas reuniões do Sr. Roustan. Ao cabo de algumas sessões, disseram os Espíritos que preferiam revê-lo na intimidade e marcaram para tal efeito certos dias nos quais eu trabalharia em particular com a Srta. Japhet, a fim de fazê-lo com mais calma e também de evitar as indiscrições e os comentários prematuros do público.

Não me contentei, entretanto, com essa verificação; os Espíritos assim mo haviam recomendado. Tendo-me as circunstâncias posto em relação com outros médiuns, sempre que se apresentava ocasião, eu a aproveitava para propor algumas das questões que me pareciam mais espinhosas. Foi assim que mais de dez médiuns prestaram concurso a esse trabalho. Da comparação e da fusão de todas as respostas, coordenadas, classificadas e muitas vezes retocadas no silêncio da meditação, foi que elaborei a primeira edição de O livro dos espíritos, entregue à publicidade em 18 de abril de 1857.

Pelos fins desse mesmo ano, às duas Srtas. Baudin se casaram; as reuniões cessaram e a família se dispersou. Mas, então, já as minhas relações começavam a dilatar-se e os Espíritos me multiplicaram os meios de instrução, tendo em vista meus ulteriores trabalhos.

* N.E.: A data ficou em branco no manuscrito.

*Extratos, in extenso, do livro das Previsões concernentes ao espiritismo.

Obras Póstumas – Allan Kardec.