9.
“Amemo-nos uns aos outros e façamos aos outros o que quereríamos nos fizessem
eles.” Toda a religião, toda a moral se acham encerradas nestes dois preceitos.
Se fossem observados nesse mundo, todos seríeis felizes: não mais aí ódios, nem
ressentimentos. Direi ainda: não mais pobreza, porquanto, do supérfluo da mesa
de cada rico, muitos pobres se alimentariam e não mais veríeis, nos quarteirões
sombrios onde habitei durante a minha última encarnação, pobres mulheres
arrastando consigo miseráveis crianças a quem tudo faltava.
Ricos!
pensai nisto um pouco. Auxiliai os infelizes o melhor que puderdes. Dai, para
que Deus, um dia, vos retribua o bem que houverdes feito, para que tenhais, ao
sairdes do vosso invólucro terreno, um cortejo de Espíritos agradecidos, a
receber-vos no limiar de um mundo mais ditoso.
Se
pudésseis saber da alegria que experimentei ao encontrar no Além aqueles a
quem, na minha última existência, me fora dado servir!...
Amai,
portanto, o vosso próximo; amai-o como a vós mesmos, pois já sabeis, agora,
que, repelindo um desgraçado, estareis, quiçá, afastando de vós um irmão, um
pai, um amigo vosso de outrora. Se assim for, de que desespero não vos
sentireis presa, ao reconhecê-lo no mundo dos Espíritos!
Desejo
compreendais bem o que seja a caridade moral, que todos podem praticar, que
nada custa, materialmente falando, porém, que é a mais difícil de exercer-se.
A
caridade moral consiste em se suportarem umas às outras as criaturas e é o que
menos fazeis nesse mundo inferior, onde vos achais, por agora, encarnados.
Grande mérito há, crede-me, em um homem saber calar-se, deixando fale outro
mais tolo do que ele. É um gênero de caridade isso. Saber ser surdo quando uma
palavra zombeteira se escapa de uma boca habituada a escarnecer; não ver o
sorriso de desdém com que vos recebem pessoas que, muitas vezes erradamente, se
supõem acima de vós, quando na vida espírita, a única real, estão, não raro,
muito abaixo, constitui merecimento, não do ponto de vista da humildade, mas do
da caridade, porquanto não dar atenção ao mau proceder de outrem é caridade
moral.
Essa
caridade, no entanto, não deve obstar à outra. Tende, porém, cuidado,
principalmente em não tratar com desprezo o vosso semelhante. Lembrai-vos de
tudo o que já vos tenho dito: Tende presente sempre que, repelindo um pobre,
talvez repilais um Espírito que vos foi caro e que, no momento, se encontra em
posição inferior à vossa. Encontrei aqui um dos pobres da Terra, a quem, por
felicidade, eu pudera auxiliar algumas vezes, e ao qual, a meu turno, tenho
agora de implorar auxílio.
Lembrai-vos
de que Jesus disse que todos somos irmãos e pensai sempre nisso, antes de
repelirdes o leproso ou o mendigo. Adeus: pensai nos que sofrem e orai. – Irmã
Rosália. (Paris, 1860.)
10.
Meus amigos, a muitos dentre vós tenho ouvido dizer: Como hei de fazer
caridade, se amiúde nem mesmo do necessário disponho?
Amigos,
de mil maneiras se faz a caridade. Podeis fazê-la por pensamentos, por palavras
e por ações. Por pensamentos, orando pelos pobres abandonados, que morreram sem
se acharem sequer em condições de ver a luz. Uma prece feita de coração os
alivia. Por palavras, dando aos vossos companheiros de todos os dias alguns
bons conselhos, dizendo aos que o desespero, as privações azedaram o ânimo e
levaram a blasfemar do nome do Altíssimo: “Eu era como sois; sofria, sentia-me
desgraçado, mas acreditei no Espiritismo e, vede, agora, sou feliz.” Aos velhos
que vos disserem: “É inútil; estou no fim da minha jornada; morrerei como
vivi”, dizei: “Deus usa de justiça igual para com todos nós; lembrai-vos dos
obreiros da última hora.” Às crianças já viciadas pelas companhias de que se
cercaram e que vão pelo mundo, prestes a sucumbir às más tentações, dizei:
“Deus vos vê, meus caros pequenos”, e não vos canseis de lhes repetir essas
brandas palavras. Elas acabarão por lhes germinar nas inteligências infantis e,
em vez de vagabundos, fareis deles homens. Também isso é caridade.
Dizem,
outros dentre vós: “Ora! somos tão numerosos na Terra, que Deus não nos pode
ver a todos.” Escutai bem isto, meus amigos: Quando estais no cume da montanha,
não abrangeis com o olhar os bilhões de grãos de areia que a cobrem? Pois bem:
do mesmo modo vos vê Deus. Ele vos deixa usar do vosso livre-arbítrio, como vós
deixais que esses grãos de areia se movam ao sabor do vento que os dispersa.
Apenas, Deus, em sua misericórdia infinita, vos pôs no fundo do coração uma
sentinela vigilante, que se chama consciência. Escutai-a, que somente bons
conselhos ela vos dará. Às vezes, conseguis entorpecê-la, opondo-lhe o espírito
do mal. Ela, então, se cala. Mas, ficai certos de que a pobre escorraçada se
fará ouvir, logo que lhe deixardes aperceber-se da sombra do remorso. Ouvi-a,
interrogai-a e com freqüência vos achareis consolados com o conselho que dela
houverdes recebido.
Meus
amigos, a cada regimento novo o general entrega um estandarte. Eu vos dou por
divisa esta máxima do Cristo: “Amai-vos uns aos outros.” Observai esse
preceito, reuni-vos todos em torno dessa bandeira e tereis ventura e
consolação. – Um Espírito protetor. (Lião, 1860.)
O
Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
MATERIA
KARITO KAJ MORALA KARITO
9.
“Ni amu unuj aliajn kaj faru al aliaj tion, kion ni volus, ke ĝi estu farata al
ni.” La tuta religio, la tuta moralo troviĝas enfermitaj en tiuj du reguloj; se
ili estus sekvataj sur la tero, vi ĉiuj estus feliĉaj: ne plu malamoj, ne plu
malkonsentoj; mi diros ankoraŭ: ne plu malriĉeco, ĉar per la superfluo de la
tablo de ĉiu riĉulo multaj malriĉuloj nutrus sin, kaj vi ne plu vidus, en la
mallumaj kvartaloj, kie mi loĝis dum mia lasta enkarniĝo, malriĉajn virinojn,
kiuj trenadis post si mizerajn infanojn, al kiuj ĉio mankis.
Riæuloj!
pensu iom pri tio; helpu, kiom vi povos, la malriĉulojn; donu, por ke Dio iam
redonu al vi la bonon, kiun vi estos farintaj, por ke, kiam vi demetos vian
surteran envolvaĵon, aro da dankemaj Spiritoj vin akceptu ĉe la sojlo de mondo
pli feliĉa.
Se
vi povus kompreni la ĝojon, kiun mi spertis, retrovante en la Transtombo tiujn,
kiujn mi komplezis en mia lasta ekzistado!
Amu
do vian proksimulon; amu lin kiel vin mem, ĉar vi scias nun tion ĉi: tiu
malfeliĉulo, kiun vi forpelas, eble estis iam via frato, patro, amiko; kaj do,
kia estos via ĉagreno, kiam vi rekonos lin en la mondo de la Spiritoj!
Mi
deziras, ke vi komprenu bone, kio estas la morala karito, tiu karito, kiun ĉiu
povas praktiki; ĝi nenion materian kostas kaj tamen ĝi estas la plej malfacila.
La
morala karito konsistas en la reciproka tolerado, kaj tion vi plej malmulte
faras en tiu malsupera mondo, kie vi estas enkarniĝintaj dum la nuna momento.
Estas granda merito, kredu min, scii silenti, por lasi iun pli stultan paroli;
tio estas ankaŭ unu el la specoj de karito. Scii esti surda, kiam malrespekta
vorto elglitas el mokema buŝo; ne vidi la malestiman rideton, per kiu akceptas vin
personoj, kiuj, ofte malprave, kredas sin pli altaj ol vi, dum en la spirita
vivo, la sola reala vivo, kelkfoje ili estas ja malsuperaj; jen merito, ne laŭ
la humileco, sed laŭ karito; ĉar ne atenti la malbonan konduton de aliulo estas
morala karito.
Tamen
tiu karito ne devas malhelpi la alian; sed precipe zorgu ne malŝate trakti vian
similulon; rememoru ĉion, kion mi diris al vi: Neniam forgesu, ke malriĉulon, kiun
vi forpelas, eble animas Spirito, kiu iam estis al vi tre kara kaj kiu, en tiu
momento, staras pli malalte ol vi. Mi renkontis tie ĉi unu el viaj malriĉuloj,
kiun mi kelkfoje povis bonŝance helpi kaj kiun, miavice, mi devas nun petegi
pri helpo. Memoru, ke Jesuo diris, ke ni estas gefratoj, kaj pensu ĉiam pri
tio, antaŭ ol forpuŝi leprulon aŭ almozulon. Adiaŭ; pensu pri la suferantoj kaj
preĝu. (Fratino Rozalia. Parizo, 1860).
10.
Miaj amikoj, mi æiam aŭdas plurajn el vi diri: Kiel mi faru kariton, se mi mem
ofte havas nenian porvivaĵon?
Kariton,
miaj amikoj, oni faras en multaj manieroj; vi povas fari kariton per pensoj,
per paroloj kaj per agoj. Per pensoj: preĝante por la forlasitaj kompatinduloj,
kiuj mortis, eĉ ne vidinte la lumon; preĝo elkora konsolas ilin. Per paroloj:
donante al viaj ĉiutagaj kunuloj bonajn konsilojn; diru al la homoj, kies
humoron acidigis malespero kaj necesbezonoj kaj kiuj blasfemas kontraŭ la nomo
de la Plejalta: “Mi estis kiel vi; mi suferis, mi estis malfeliĉa, sed mi
kredis al Spiritismo, kaj vidu, nun mi estas feliĉa.” Al la maljunuloj, kiuj diros
al vi: “Tio estus senutila; mi troviĝas ĉe la fino de mia irado; mi mortos,
kiel mi vivis”, diru tamen: “Dio uzas por ni ĉiuj egalan justecon; memoru la
laboristojn de la dek-unua horo.” Al la infanoj jam malvirtigitaj de sia
kunularo, sencele vagantaj kaj tuj falontaj, delogite de malbonaj tentoj, diru:
“Dio vidas vin, miaj karaj etuloj”, kaj senlace ripetu al ili tiujn dolĉajn vortojn,
kiuj fine ĝermos en ilia juna intelekto, kaj anstataŭ fiuloj, vi faros el ili
homojn. Tio ankaŭ estas karito.
Pluraj
inter vi diras ankaŭ: “Ba! Ni estas tiom multaj sur la tero, ke Dio ne povas
vidi nin ĉiujn.” Aŭskultu bone tion ĉi, miaj amikoj: Kiam vi estas sur la supraĵo
de monto, ĉu via rigardo ne ampleksas la miliardojn da sableroj kovrantaj la
monton? Nu! same Dio vidas vin; Li lasas vian liberan volon agi, kiel vi lasas
tiujn sablerojn iri laŭ la plaĉo de la vento, kiu ilin disigas; la sola
diferenco estas, ke Dio, per Sia senfina favorkoreco, metis en la fundon de via
koro vigle atentan gardostaranton, kiun vi nomas konscienco. Aŭskultu ĝin: ĝi
donos al vi nur bonajn konsilojn. Kelkfoje vi malvigligas ĝin, kontraŭmetante
al ĝi la senton de la malbono; tiam ĝi silentas; sed estu certaj, ke la kompatinda
forlasito aŭdigos sian voĉon tuj, kiam vi permesos al ĝi percepti ian ombron da
riproĉo. Aŭskultu ĝin, demandu ĝin, kaj ofte vi sentos vin konsolitaj per la
ricevita konsilo.
Miaj
amikoj, al ĉiu nova regimento la generalo donas novan standardon; al vi mi
donas kiel devizon tiun ĉi maksimon de la Kristo: “Amu unuj aliajn.” Praktiku
tiun ĉi maksimon; kunvenu vi ĉiuj ĉirkaŭ tiu standardo, kaj el ĝi vi ricevos
feliĉon kaj konsolon. (Protektanta Spirito. Lyon, 1860).
Libro:
La Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.
.jpeg)
.jpg)
.jpg)
