VIVO - LEO SOKOLOV.

 

Se ni la vivon amas, ni do estu

Vivantaj eroj el Forĝej’ vivanta!

Sed se la Morton ni dorlotas, ve

Al ni, estuloj, jam mortintaj mem!

Se ĉie Vivo movas l’ universon,

Flagradas steloj, floroj bonodoras,

Treniĝas vermoj, vento blovas, rokoj

Fiere levas sian bruston, akvo

Falegas en abismojn, tondro ronkas,

Kaj fulm’ trakuras nokton, kaj aŭroro

Sur horizonto ridas kaj salutas

La Teron vekiĝantan por laboro

En nova tago, por plugado nova,

– Ho, kiel dormas homo kaj rezignas

Sin mem kaj vivon, pensojn nur mallumajn

Nutrante, kvazaŭ estus li nenio?

Ho, la nenio! kio do terura

Ĝi estus, homo, via frat’ malsaĝa?

Rigardu streĉe per okul’ prudenta

La mondon teran, Spacon la senliman!

Anstataŭ eta vi pli bone estus,

En Kreaĵar’ ampleksa kaj majesta,

Mem granda, granda kiel ĉio Dia!

Vi estas filo de plej alta Patro,

Kaj ne mizera vi sendube estus!

Se do la Patron amas vi, la Vivo

Jen antaŭ vi! Nu, kiel homo, vivu:

Nenie Morto – Vivo, VIVO ĉie!

2/10/1960

LEO SOKOLOV

Libro: Mediuma Poemaro – Porto Carreiro Neto

NOTO. – Ĉi tiuj versoj estis ricevitaj dum seanco de la Grupo de

Spiritistaj Esperantistoj.