Bem e mal sofrer / Richtiges und falsches Leiden / Bone kaj malbone suferi.

18. Quando o Cristo disse: “Bem-aventurados os aflitos, o reino dos céus lhes pertence”, não se referia de modo geral aos que sofrem, visto que sofrem todos os que se encontram na Terra, quer ocupem tronos, quer jazam sobre a palha. Mas, ah! poucos sofrem bem; poucos compreendem que somente as provas bem suportadas podem conduzi-los ao reino de Deus. O desânimo é uma falta. Deus vos recusa consolações, desde que vos falte coragem. A prece é um apoio para a alma; contudo, não basta: é preciso tenha por base uma fé viva na bondade de Deus. Ele já muitas vezes vos disse que não coloca fardos pesados em ombros fracos. O fardo é proporcionado às forças, como a recompensa o será à resignação e à coragem. Mais opulenta será a recompensa, do que penosa a aflição. Cumpre, porém, merecê-la, e é para isso que a vida se apresenta cheia de tribulações.

O militar que não é mandado para as linhas de fogo fica descontente, porque o repouso no campo nenhuma ascensão de posto lhe faculta. Sede, pois, como o militar e não desejeis um repouso em que o vosso corpo se enervaria e se entorpeceria a vossa alma. Alegrai-vos, quando Deus vos enviar para a luta. Não consiste esta no fogo da batalha, mas nos amargores da vida, onde, às vezes, de mais coragem se há mister do que num combate sangrento, porquanto não é raro que aquele que se mantém firme em presença do inimigo fraqueje nas tenazes de uma pena moral. Nenhuma recompensa obtém o homem por essa espécie de coragem; mas, Deus lhe reserva palmas de vitória e uma situação gloriosa. Quando vos advenha uma causa de sofrimento ou de contrariedade, sobreponde-vos a ela, e, quando houverdes conseguido dominar os ímpetos da impaciência, da cólera, ou do desespero, dizei, de vós para convosco, cheio de justa satisfação: “Fui o mais forte.”

Bem-aventurados os aflitos pode então traduzir-se assim: Bem-aventurados os que têm ocasião de provar sua fé, sua firmeza, sua perseverança e sua submissão à vontade de Deus, porque terão centuplicada a alegria que lhes falta na Terra, porque depois do labor virá o repouso.

Lacordaire. - Havre, 1863.

O Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.

18. Als Christus sagte: „Selig sind die Leidenden, denn ihrer ist das Himmelreich“, meinte Er im Allgemeinen nicht diejenigen, die leiden, denn alle, die sich auf der Erde befinden, leiden, egal ob auf einem Thron oder auf dem Stroh. Aber leider! Wenige können gelassen leiden; wenige können verstehen, dass nur die duldsam erlittenen Prüfungen sie zum Reich Gottes führen können. Die Mutlosigkeit ist ein Verstoß. Gott verweigert euch Tröstungen, weil es euch an Mut fehlt. Das Gebet ist eine Stütze für die Seele; aber es genügt nicht: Es ist notwendig, dass das Gebet sich auf einem festen Glauben an Gottes Güte beruht. ER hat euch oft gesagt, dass ER keine schweren Lasten auf schwache Schultern lädt. Die Last entspricht den vorhandenen Kräften, so wie auch die Belohnung der Gelassenheit und dem Mut entsprechen wird. Je schmerzlicher der Kummer war, umso größer wird die Belohnung sein. Aber diese Belohnung muss verdient werden und deswegen ist das Leben voller Widrigkeiten.

Der Soldat, der nicht an die Front geschickt wird, ist unzufrieden, weil die Ruhe im Lager ihm keine Beförderung ermöglicht. Seid also wie der Soldat und wünscht euch keine Ruhe, die euch nervös macht und eure Seelen erstarren lässt. Freut euch, wenn Gott euch in den Kampf schickt. Dieser Kampf – nicht das Kanonenfeuer der Schlacht – sondern die Bitterkeiten des Lebens sind es, in denen man manchmal mehr Mut braucht als in einer blutigen Schlacht; denn es ist nicht selten, dass derjenige, angesichts eines Feindes stark bleibt, bei einem seelischen Leid schwach wird. Der Mensch bekommt keine Belohnung für diese Art von Mut, aber Gott reserviert ihm die Siegeskrone und einen ruhmreichen Platz. Wenn bei euch ein Grund zum Leid oder zur Verärgerung entsteht, versucht ihn zu überwinden und wenn es euch gelingt, den Impuls der Ungeduld, des Zorns und der Verzweiflung zu beherrschen, sagt euch selbst voller gerechter Freude: „Ich war der Stärkere“.

„Selig sind die Leidenden“, kann man also auch so ausdrücken: „Selig sind diejenigen, die die Gelegenheit haben, ihren Glauben, ihre Entschlossenheit, Beharrlichkeit und Unterwerfung unter Gottes Willen zu beweisen, denn sie werden die Freude, die ihnen auf der Erde fehlt, hundertfach bekommen, und nach der Arbeit kommt die Ruhe.

Lacordaire - Havre, 1863.

DAS EVANGELIUM AUS DER SICHT DES SPIRITISMUS – Allan Kardec.

18. Kiam la Kristo diris: "Feliĉaj la afliktitoj, la regno de la ĉielo apartenas al ili", li ne aludis tiujn, kiuj suferas ĝenerale, ĉar ĉiuj, kiuj estas en tiu ĉi mondo, suferas, ĉu sur trono aŭ sur pajlo; sed, ve! malmultaj bone suferas; malmultaj komprenas, ke nur la provoj bone eltenitaj povas konduki ilin al la regno de Dio. La senkuraĝiĝo estas kulpo; Dio rifuzas al vi konsolojn, se al vi mankas kuraĝo. La preĝo estas subteno por la animo, sed ĝi ne sufiĉas: estas necese, ke ĝi estu apogita sur vivanta fido al la boneco de Dio. Ofte estis dirite al vi, ke Li ne metas pezan ŝarĝon sur malfortajn ŝultrojn; sed la ŝarĝo estas proporcia al la fortoj, same kiel la rekompenco estos proporcia al la rezignacio kaj al la kuraĝo; la rekompenco estos pli bela, ol kiel la aflikto estas dolora; sed estas necese meriti tiun rekompencon, kaj guste pro tio la vivo estas plena de ĉagrenoj.

La militisto, ne sendita al la batalo, ne estas kontenta, ĉar la ripozo sur la kamparo ne donas al li okazojn por avanco; estu do kiel la militisto, kaj ne deziru ripozon, kiu farus senenergia vian korpon kaj malvigla vian animon. Ĝoju, kiam Dio sendos vin en la batalon. Tiu batalo ne estas la fajro de la milito, sed la amaraĵoj de la vivo, dum kies daŭro kelkfoje estas necesa pli da kuraĝo ol en sangsoifa milito, ĉar iu, kiu firme staras antaŭ malamiko en milito, ne malofte fleksiĝas sub la premo de morala doloro. La homo ne ricevas rekompencon por tiu speco de kuraĝo, sed Dio rezervas al li kronojn kaj gloran lokon. Kiam vin alsaltos motivo de doloro au de ĉagrenoj, klopodu por superi ĝin, kaj kiam vi estos sukcesintaj mastri la impetojn de la malpacienco, de la kolero aŭ de la malespero, diru kun prava kontenteco: "Mi estis la pli forta."

Feliĉaj la afliktitoj povas do esti komprenata jene: Feliĉaj tiuj, kiuj havas la okazon pruvi sian fidon, sian persistemon kaj sian submetigon al la volo de Dio, ĉar ili havos la centoblon de la ĝojo, kiu al ili mankas sur la tero, kaj post la laboro venos la ripozo.

Lacordaire - Le Havre, 1863.

La Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.