VI - Pri la mediumoj / Dos médiuns (1).

33. Mediumoj estas personoj kapablaj por senti la influon de la Spiritoj kaj transsendi ties pensojn.

Ĉiu persono, kiu, en ia ajn grado, sentas la influon de la Spiritoj, estas, pro tio mem, mediumo. Tiu kapablo estas esence propra al la homo, pro kio ĝi neniel konstituas ian ekskluzivan privilegion; el tio sekvas, ke malmultaj estas la homoj, kiuj ne posedas ian rudimenton de tia kapablo. Oni povas do diri, ke ĉiu homo, pli aŭ malpli, estas mediumo. Sed, laŭ la uzo, tiu kvalitigo aplikiĝas nur al tiuj, kies mediuma kapablo manifestiĝas per malkaŝaj kaj iom intensaj efikoj.

34. La perispirita fluido estas la aganto de ĉiuj spiritismaj fenomenoj; ĉi tiuj povas fariĝi nur dank’al reciproka agado de la fluidoj elsendataj de la mediumo kaj de la Spirito. La disvolviĝo de la mediuma kapablo dependas de la pli aŭ malpli ekspansia naturo de la perispirito de la mediumo, krom ankaŭ de ties pli aŭ malpli facila asimiliĝo kun tiu de la Spiritoj; ĝi sekve dependas de la organa strukturo kaj povas esti disvolvata kiam ekzistas la principo; ĝi tamen ne povas esti akirita, kiam mankas tiu principo. La mediuma dispozicio ne dependas de sekso, aĝo aŭ temperamento; troveblas mediumoj en ĉiuj klasoj de individuoj, ekde plej frua ĝis plej granda aĝo.

35. La rilatoj inter Spirito kaj mediumo ekestas per iliaj perispiritoj, kaj la facileco de tiuj rilatoj dependas de la grado de afineco inter ambaŭ fluidoj. Unuj facile interasimiliĝas, dum aliaj sin reciproke repuŝas, el kio sekvas, ke ne sufiĉas esti mediumo por egale komunikiĝi kun ĉiuj Spiritoj. Estas mediumoj, kiuj povas komunikiĝi nur kun certaj Spiritoj aŭ kun certaj klasoj de Spiritoj, dum aliaj ĝin povas nur per ia transsendo de penso, sen ia ekstera manifestiĝo.

36. Per interasimiliĝo de la perispiritaj fluidoj, la Spirito identiĝas, por tiel diri, kun la persono, kiun li volas influi; li ne nur transsendas al ĉi tiu sian penson, sed li ankaŭ povas efiki sur lin per ia fizika influo, igi lin malgraŭvole agi aŭ paroli, diri kion li, la Spirito, volas; unuvorte, uzi la mediumajn organojn kvazaŭ siajn proprajn. Li povas fine nuligi la agpovon de la Spirito de la mediumo kaj paralizi ties liberan volon. La bonaj Spiritoj uzas tiun influadon cele al bono, dum la malicaj cele al malbono.

37. La Spiritoj povas manifestiĝi per sennombraj diversaj manieroj, sed nur kondiĉe, ke ili trovu personon kapablan ricevi kaj transsendi impresojn de tia aŭ tia alia speco, laŭ ties kapableco. Nu, ĉar estas neniu, kiu posedus ĉiujn kapablojn en sama grado, el tio sekvas, ke unuj estigas efikojn, kiujn al aliaj ne eblas produkti. Tiu diverseco de kapabloj estigas malsamspecajn mediumojn.

38. Ne ĉiam estas necesa la volo de la mediumo; Spirito, volanta manifestiĝi, serĉas personon kapablan por ricevi lian impreson, kaj tiun li ofte uzas sen ties scio. Aliaj personoj, male, konsciaj pri siaj kapabloj, povas okazigi certajn manifestiĝojn, el kio rezultas du klasoj de mediumoj: preterkonsciaj mediumoj kaj memagantaj mediumoj.

39. Memagantaj mediumoj troveblas nur inter personoj, kiuj, havante pli aŭ malpli kompletan scion pri la rimedoj por komunikiĝo kun la Spiritoj, povas memvole uzi sian kapablon; preterkonsciaj mediumoj, kontraŭe, troveblas ĉe tiuj farantaj al si nenian ideon pri Spiritismo kaj Spiritoj, eĉ ĉe tiuj plej nekredemaj, kiuj senscie kaj malgraŭvole servas kiel instrumentoj. Pro ilia influo povas fariĝi ĉiaspecaj spiritismaj fenomenoj, kiuj ja ekzistis en ĉiuj epokoj kaj ĉe ĉiuj popoloj. Nesciado kaj kredemo atribuadis al ili supernaturan povon, kaj, laŭ la tempoj kaj lokoj, oni el ili faris sanktulojn, sorĉistojn, frenezulojn aŭ viziulojn; Spiritismo montras ĉe ili nenion alian, ol simplan, spontanan manifestiĝon de natura kapablo.

40. Inter la diversaj specoj de mediumoj, jenaj ĉefe distingiĝas: mediumoj por fizikaj efikoj; mediumoj sensivaj aŭ impreseblaj; mediumoj aŭdivaj, parolivaj, vidivaj, inspirataj, somnambulaj, sanigivaj, skribivaj aŭ psikografaj, ktp.; ni ĉi tie pritraktos nur la esencajn specojn.

41. Mediumoj por fizikaj efikoj — Ili estas pli speciale kapablaj por okazigi materiajn fenomenojn, kiel la movadoj de inertaj korpoj, bruoj, delokado, levo kaj transporto de objektoj, ktp. Tiuj fenomenoj povas esti spontanaj aŭ okazigataj; en ĉiuj okazoj, ili postulas la kunhelpon, memvolan aŭ preterkonscian, de mediumo dotita per specialaj kapabloj, kaj ordinare ili rezultas el la agado de malaltklasaj Spiritoj, ĉar altrangaj Spiritoj okupiĝas nur pri inteligentaj, instruaj komunikaĵoj.

42. Mediumoj sensivaj aŭ impreseblaj — Tiel estas nomataj tiuj personoj kapablaj eksenti la ĉeeston de la Spiritoj per ia svaga impreso, per ia froteto sur ĉiuj membroj, kion ili ne povas klarigi al si. Tiu kapablo povas akiri tielan subtilecon, ke ĝia posedanto, laŭ la ricevita impreso, ekkonas ne nur la naturon, bonan aŭ malbonan, de la apudestanta Spirito, sed eĉ ties individuecon, kiel blindulo instinkte konstatas la alproksimiĝon de tiu aŭ tiu alia persono. Bona Spirito ĉiam faras dolĉan, agrablan impreson; la impreso de malbona Spirito, kontraŭe, estas aflikta, angora kaj malagrabla; el ĝi kvazaŭ spiras ia odoro de malpuraĵo.

43. Mediumoj aŭdivaj — Ĉi tiuj aŭdas la voĉon de la Spiritoj; tio estas kelkfoje ia interna voĉo, kiu aŭdiĝas el la profundo de la animo; alifoje estas voĉo ekstera, klara kaj precize distingebla, kiel de vivanto. La aŭdivaj mediumoj povas do teni konversacion kun la Spiritoj. Kiam ili kutimas komunikiĝi kun certaj Spiritoj, ili tiujn tuj rekonas per la sono de ties voĉo. Kiam oni mem ne estas aŭdiva mediumo, oni povas komunikiĝi kun Spirito pere de unu tia mediumo, kiu transdiras ties parolojn.

44. Mediumoj parolivaj — La aŭdivaj mediumoj, kiuj faras nenion alian ol transdiri, kion ili aŭdas, ne estas ĝustadire parolivaj mediumoj. Ĉi tiuj lastaj tre ofte aŭdas nenion; ĉe ili la Spirito agas sur la parolorganojn same, kiel li agas sur la manon de la skribivaj mediumoj. Dezirante komunikiĝi, la Spirito uzas tiun organon, kiun li trovas plej fleksebla: de unu li prenas la manon; de alia, la parolorganojn; de tria, la orelon. La paroliva mediumo parolas ordinare ne konsciante, kion li diras, kaj ofte li diras aferojn starantajn tute ekstere de liaj kutimaj ideoj, de liaj scioj eĉ de la limoj de lia inteligenteco. Oni iafoje vidas personojn malklerajn, kun ordinara inteligenteco, sin esprimi, en tiuj momentoj, kun vera elokventeco, kaj pritrakti, kun nekontestebla supereco, demandojn, pri kiuj ili estus nekapablaj formuli ian opinion en ordinara stato.

Kvankam la paroliva mediumo troviĝas en plena vekiteco, li tre malofte konservas la memoron pri tio, kion li diris. Sed ne ĉiam lia pasiveco estas kompleta. Estas iuj, kiuj havas la intuicion pri tio, kion ili diras en la momento mem kiam ili parolas la vortojn.

La parolo estas, ĉe la paroliva mediumo, ia instrumento uzata de la Spirito, kun kiu unu tria persono povas komunikiĝi same, kiel ĉi tiu povas ĝin fari kun la helpo de aŭdiva mediumo. Inter aŭdiva mediumo kaj mediumo paroliva estas ĉi tiu diferenco, ke la unua propravole parolas por ripeti, kion li aŭdas, dum la dua parolas malgraŭ sia volo.

45. Mediumoj vidivaj — Tiel estas nomataj tiuj personoj, kiuj en sia normala stato kaj en plena vekiteco ĝuas la kapablon vidi la Spiritojn. La ebleco ĉi tiujn vidi en sonĝo sendube rezultas el ia mediumeco, sed ĝi propre ne karakterizas la vidivan mediumecon. La teorian klarigon pri tiu fenomeno mi elvolvis en la ĉapitro Vizioj kaj Aperoj, de La Libro de la Mediumoj.

Estas tre oftaj la eventualaj aperoj de personoj, kiujn oni amis aŭ konis; kaj, kvankam tiuj, al kiuj la aperoj fariĝis, povas esti rigardataj kiel vidivaj mediumoj, tamen ĉi tiun kvalitigon oni ĝenerale donas al tiuj, kiuj, en maniero pli aŭ malpli konstanta, ĝuas la kapablon vidi preskaŭ ĉiujn Spiritojn. Inter ili estas tiuj, kiuj vidas nur la elvokitajn Spiritojn, kies priskribon ili povas fari kun detala ekzakteco, plendetale pentrante ties gestojn, mienesprimojn, trajtojn de l’ vizaĝo, vestojn kaj eĉ la sentojn, kiujn ili laŭŝajne portas. Ĉe aliaj tiu kapableco estas ankoraŭ pli ampleksa: ili vidas la tutan ĉirkaŭan aron da Spiritoj, irantaj, venantaj kaj, oni povus diri, okupitaj pri siaj aferoj. Tiuj mediumoj neniam restas solaj: ilin ĉiam akompanas ia societo, kiun ili povas elekti laŭ sia prefero, laŭ sia gusto, ĉar ili povas, laŭ sia volo, forpeli tiujn Spiritojn, kies kompano al ili ne konvenas, aŭ altiri tiujn, kiuj kun ili simpatias.

Libro: Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

33. Médiuns são pessoas aptas a sentir a influência dos Espíritos e a transmitir os pensamentos destes.

Toda pessoa que, num grau qualquer, experimente a influência dos Espíritos é, por esse simples fato, médium. Essa faculdade é inerente ao homem e, por conseguinte, não constitui privilégio exclusivo, donde se segue que poucos são os que não possuam um rudimento de tal faculdade. Pode-se, pois, dizer que toda gente, mais ou menos, é médium. Contudo, segundo o uso, esse qualificativo só se aplica àqueles em quem a faculdade mediúnica se manifesta por efeitos ostensivos, de certa intensidade.

34. O fluido perispirítico é o agente de todos os fenômenos espíritas, que só se podem produzir pela ação recíproca dos fluidos que emitem o médium e o Espírito. O desenvolvimento da faculdade mediúnica depende da natureza mais ou menos expansiva do perispírito do médium e da maior ou menor facilidade da sua assimilação pelo dos Espíritos; depende, portanto, do organismo e pode ser desenvolvida quando exista o princípio; não pode, porém, ser adquirida quando o princípio não exista. A predisposição mediúnica independe do sexo, da idade e do temperamento. Há médiuns em todas as categorias de indivíduos, desde a mais tenra idade, até a mais avançada.

35. As relações entre os Espíritos e os médiuns se estabelecem por meio dos respectivos perispíritos, dependendo a facilidade dessas relações do grau de afinidade existente entre os dois fluidos. Alguns há que se combinam facilmente, enquanto outros se repelem, donde se segue que não basta ser médium para que uma pessoa se comunique indistintamente com todos os Espíritos. Há médiuns que só com certos Espíritos podem comunicar-se ou com Espíritos de certas categorias, e outros que não o podem a não ser pela transmissão do pensamento, sem qualquer manifestação exterior.

36. Por meio da combinação dos fluidos perispiríticos o Espírito, assim dizer, se identifica com a pessoa que ele deseja influenciar; não só lhe transmite o seu pensamento, como também chega a exercer sobre ela uma influência física, fazê-la agir ou falar à sua vontade, obrigá-la a dizer o que ele queira, servir-se, numa palavra, dos órgãos do médium, como se seus próprios fossem. Pode, enfim, neutralizar a ação do próprio Espírito da pessoa influenciada e paralisar-lhe o livre-arbítrio. Os bons Espíritos se servem dessa influência para o bem, e os maus para o mal.

37. Podem os Espíritos manifestar-se de uma infinidade de maneiras, mas não o podem senão com a condição de acharem uma pessoa apta a receber e transmitir impressões deste ou daquele gênero, segundo as aptidões que possua. Ora, como não há nenhuma que possua no mesmo grau todas as aptidões, resulta que umas obtêm efeitos que a outras são impossíveis. Dessa diversidade de aptidões decorre que há diferentes espécies de médiuns.

38. Nem sempre é necessária a intervenção da vontade do médium. O Espírito que quer manifestar-se procura o indivíduo apto a receber-lhe a impressão e dele se serve, muitas vezes a seu mau grado. Outras pessoas, ao contrário, conscientes de suas faculdades, podem provocar certas manifestações. Daí duas categorias de médiuns: médiuns inconscientes e médiuns facultativos. No caso dos primeiros, a iniciativa é dos Espíritos; no segundo, é dos médiuns.

39. Os médiuns facultativos só se encontram entre pessoas que têm conhecimento mais ou menos completo dos meios de comunicação com os Espíritos, o que lhes possibilita servir-se, por vontade própria, de suas faculdades; os médiuns inconscientes, ao contrário, existem entre as que nenhuma ideia fazem do Espiritismo, nem dos Espíritos, até mesmo entre as mais incrédulas e que servem de instrumento, sem o saberem e sem o quererem. Os fenômenos espíritas de todos os gêneros podem operar-se por influência destes últimos, que sempre existiram, em todas as épocas e no seio de todos os povos. A ignorância e a credulidade lhes atribuíram um poder sobrenatural e, conforme os tempos e os lugares, fizeram deles santos, feiticeiros, loucos ou visionários. O Espiritismo mostra que com eles apenas se dá a manifestação espontânea de uma faculdade natural.

40. Entre as diferentes espécies de médiuns, distinguem-se principalmente: os de efeitos físicos; os sensitivos ou impressivos; os audientes, falantes, videntes, inspirados, sonambúlicos, curadores, escreventes ou psicógrafos.Aqui unicamente trataremos das espécies essenciais.

41. Médiuns de efeitos físicos – São os mais aptos, especialmente, à produção de fenômenos materiais, como o movimento de corpos inertes, os ruídos, a deslocação, o levantamento e a translação de objetos etc. Estes fenômenos podem ser espontâneos ou provocados. Em todos os casos, exigem o concurso voluntário ou involuntário de médiuns dotados de faculdades especiais. Em geral, têm por agentes Espíritos de ordem inferior, uma vez que os Espíritos elevados só se preocupam com comunicações inteligentes e instrutivas.

42. Médiuns sensitivos ou impressivos – Dá-se esta denominação às pessoas suscetíveis de pressentir a presença dos Espíritos, por impressão vaga, um como ligeiro atrito em todos os membros, fato que não logram explicar. Tal sutileza pode essa faculdade adquirir, que aquele que a possui reconhece, pela impressão que experimenta, não só a natureza, boa ou má, do Espírito que lhe está ao lado, mas também a sua individualidade, como o cego reconhece instintivamente a aproximação de tal ou tal pessoa. Um Espírito bom causa sempre uma impressão branda e agradável; a de um Espírito mau, ao contrário, é penosa, aflitiva e desagradável: há um como cheiro de impureza.

43. Médiuns audientes – Esses ouvem os Espíritos; é, algumas vezes, como se escutassem uma voz interna que lhes ressoasse no foro íntimo;doutras vezes, é uma voz exterior, clara e distinta, qual a de uma pessoa viva. Os médiuns audientes também podem conversar com os Espíritos. Quando se habituam a comunicar-se com certos Espíritos, eles os reconhecem imediatamente pelo som da voz. Aquele que não é médium audiente pode comunicar-se com um Espírito por via de um médium audiente que lhe transmite as palavras.

44. Médiuns falantes – Os médiuns audientes, que nada mais fazem do que transmitir o que ouvem, não são propriamente médiuns falantes, os quais, as mais das vezes, nada ouvem. Com eles, o Espírito atua sobre os órgãos da palavra, como atuam sobre a mão dos médiuns escreventes. Querendo comunicar-se, o Espírito se serve do órgão que acha mais maleável: de um, utiliza-se da mão; de outro, da palavra; de um terceiro, da audição. Em geral, o médium falante se exprime sem ter consciência do que diz e diz amiúde coisas inteiramente fora do âmbito de suas ideias habituais, de seus conhecimentos e, até, fora do alcance da sua inteligência. Não é raro verem-se pessoas iletradas e de inteligência vulgar expressar-se, em tais momentos, com verdadeira eloquência e tratar, com incontestável superioridade, de questões sobre as quais seriam incapazes de emitir, no estado ordinário, uma opinião.

Se bem esteja perfeitamente acordado quando exerce a sua faculdade, raro é que o médium falante guarde lembrança do que disse. Nem sempre, porém, é integral a sua passividade. Alguns há que têm intuição do que dizem, no próprio instante em que proferem as palavras.

Estas, no médium falante, são o instrumento de que se serve o Espírito com quem uma pessoa estranha pode entrar em comunicação, do mesmo modo que o pode fazer com o concurso de um médium audiente. Entre o médium falante e o médium audiente, há a diferença de que este fala voluntariamente para repetir o que ouve, ao passo que o outro fala involuntariamente.

45. Médiuns videntes – Dá-se esta qualificação às pessoas que, em estado normal e perfeitamente despertas, gozam da faculdade de ver os Espíritos. A possibilidade de vê-los em sonho resulta, sem contestação, de uma espécie de mediunidade, mas não são médiuns videntes propriamente ditos. Expusemos a teoria deste fenômeno no capítulo: Visões e aparições de O Livro dos Médiuns.

São muito frequentes as aparições dos Espíritos às pessoas que os amaram, ou os conheceram na Terra. Conquanto os que costumam tê-las possam ser considerados médiuns videntes, esta denominação, em regra, só é dada aos que gozam, de modo mais ou menos permanente, da faculdade de ver quase que todos os Espíritos. Nesse número, há os que apenas veem os Espíritos que são evocados e que eles conseguem descrever com minuciosa exatidão. Descrevem-lhes os gestos com todos os pormenores, os traços fisionômicos, o vestuário e até os sentimentos de que parecem animados. Há outros em quem essa faculdade revela caráter ainda mais geral: são os que veem toda a população espírita ambiente a movimentar-se, como se tratasse, poder-se-ia dizer, de seus negócios. Esses médiuns nunca estão sós; cerca-os sempre uma sociedade a cuja escolha podem proceder, livremente, porquanto podem, pela ação da vontade própria, afastar os Espíritos que lhes não convenha ter próximos de si, ou atrair os que lhes são simpáticos.

Livro: O Livro dos Espíritos – Allan Kardec.