Asociiĝo / Associação

Asociiĝo

Se la homo povus propraokule rigardi la fluojn de la penso, li tuj rekonus, ke ni  ĉiuj vivas en reĝimo de komuneco laŭ la principoj de altiriĝemo.

La asociiĝo troviĝas en  ĉiuj aferoj, difinas  ĉiujn okazaĵojn kaj regas la ekzistadon de ĉiuj estaĵoj.

Demokrito, la greka saĝulo vivinta sur la Tero longe antaŭ la Kristo, asertis, ke “la atomoj, nevideblaj al la homa okulo, grupiĝas kiel kolomboj serĉantaj manĝaĵon kaj tiel formas la korpojn de ni konatajn.”

Nuntempe ni komencas penetri la esencon de l’ mikrokosmo kaj  ĉiamaniere povas provizore rigardi la esploratan atomon kiel simbolan miniaturan sunsistemon, kie la nukleo ludas la rolon de  ĉefcentro kaj la elektronoj tiun de planedoj en gravita movo.

En la sfero de la Plejampleksa Vivo, ni vidas la sunojn portantaj la mondojn tra la senlimaĵo pro la elektromagneta interagado de la universaj fortoj.

Tiel same, en la ordinara vivo la animo vibras agorde al la mensaj fluoj, elsendataj de tiuj animoj similaj al ĝi.

Ni asimilas la pensojn de tiuj same pensantaj kiel ni.

Efektive, sentante, pensante, parolante aŭ agante, ni agordiĝas al la emocioj kaj ideoj de  ĉiuj personoj, enkarniĝintaj aŭ elkarniĝintaj, kiuj apartenas al nia simpatio-rondo.

Ni senĉese altiras aŭ forpuŝas mensajn elementojn, kiuj, agregiĝante al la niaj, fortigas nin por la bono aŭ por la malbono, laŭ la direkto, kiun ni elektis.

En  ĉiu faro, en  ĉiu opinio, ni  ĉiam prezentas la sumon de multaj influoj.

Ni esprimas milojn da personoj, kaj miloj da personoj nin esprimas.

La deziro, levilo de nia sento, produktas, laŭ nia volo, la energion, kiun ni konsumas.

Kiam ni okupiĝas pri la neperfektaĵoj kaj eraroj de la aliaj, la spegulo de nia menso ilin tuj reflektas, kvazaŭ ensorbante ties hontigajn bildojn. Tiam nia imago komencas digesti tiaspecan nutraĵon, kiu poste fariĝas konsistaĵo de la subtilaj histoj de nia animo. Kun la tempopaso, nia animo ne malofte komencas esprimi, per sia organo de manifestiĝo, tion, kion  ĝi asimilis,  ĉu per la karna korpo, inter la homoj, ĉu per la korpo spirita, post la morto.

Jen kial ordinare la kritikistoj de la aliula konduto fine faras la samajn agojn, kiujn ili kondamnas ĉe la proksimulo, ĉar, celante plendetale esplori la malbonon, ili ne konscie ensorbas ties emanaĵojn kaj iam surprize sin vidas potencataj de la fortoj, kiuj ĝin reprezentas.

Ĉia ombro-makulo en nia personeco respegulas la pli grandan ombron.

Kiel la eta infekta fokuso povas, forlasita al si mem, fariĝi en kelkaj horoj grandega, putra maso, tiel same klaĉado povas ĵeti nin en malvirton, kaj sistema kolero povas nin treni en la labirintojn de frenezo aŭ en la tenebrojn de l’ krimo.

Pensante, konversaciante aŭ laborante, la forto de niaj ideoj, paroloj kaj agoj atingas en momento potencon des pli grandan, ju pli multaj estas la personoj, enkarniĝintaj aŭ ne, kiuj konsentas kun ni, kaj tiu potenco emas senĉese kreski, reciproke trudante al ni la sekvojn de niaj iniciatoj.   

Ni do senĉese strebu al bono, helpante, lernante, servante, indulgante kaj amante, ĉar per tia sinteno ni reflektos la kulturantojn de lumo kaj senmanke solvos nian problemon de kompanio.

Emmanuel / Chico Xavier (Libro:Penso kaj Vivo)

Associação

Se o homem pudesse contemplar com os próprios olhos as correntes de pensamento, reconheceria, de pronto, que todos vivemos em regime de comunhão, segundo os princípios da afinidade.

A associação mora em todas as coisas, preside a todos os  acontecimentos e comanda a existência de todos os seres.

Demócrito, o sábio grego que viveu na Terra muito antes do Cristo, assevera que “os átomos, invisíveis ao olhar humano, agrupam-se à feição dos pombos, à cata de comida, formando assim os corpos que conhecemos”.

Começamos agora a penetrar a essência do microcosmo e, de alguma sorte, podemos simbolizar, por enquanto, no átomo entregue à nossa perquirição, um sistema solar em miniatura, no qual o núcleo desempenha a função de centro vital e os elétrons a de planetas em movimento gravitativo.

No plano da Vida Maior, vemos os sóis carregando os mundos na imensidade, em virtude da interação eletromagnética das forças universais.

Assim também na vida comum, a alma entra em ressonância com as correntes mentais em que respiram as almas que se lhe assemelham.

Assimilamos os pensamentos daqueles que pensam como pensamos.

É que sentindo, mentalizando, falando ou agindo, sintonizamo-nos com as emoções e idéias de todas as pessoas, encarnadas ou desencarnadas, da nossa faixa de simpatia.

Estamos invariavelmente atraindo ou repelindo recursos mentais que se agregam aos nossos, fortificando-nos para o bem ou para o mal, segundo a direção que escolhemos.

Em qualquer providência e  em qualquer opinião, somos sempre a soma de muitos.

Expressamos milhares de criaturas e milhares de criaturas nos expressam.

O desejo é a alavanca de nosso sentimento, gerando a energia que consumimos, segundo a nossa vontade.

Quando nos detemos nos defeitos e faltas dos outros, o espelho de nossa mente reflete-os, de imediato, como que absorvendo as imagens deprimentes de que se constituem, pondo-se nossa imaginação a digerir essa espécie de alimento, que mais tarde se incorpora aos tecidos sutis de nossa  alma. Com o decurso do tempo, nossa alma, não raro, passa a exprimir, pelo seu veículo de manifestação, o que assimilara, fazendo-o seja pelo corpo carnal, entre os homens, seja pelo corpo espiritual de que nos servimos, depois da morte.

É por esta razão que geralmente os censores do procedimento alheio acabam praticando as mesmas ações que condenam no próximo, porquanto, interessados em descer às minúcias do mal, absorvem-lhe inconscientemente as emanações, surpreendendo-se, um dia, dominados pelas forças que o representam.

Toda a brecha de sombra em nossa personalidade retrata a sombra maior.

Qual o pequenino foco infeccioso que, abandonado a si mesmo, pode converter-se dentro de algumas horas no bolo pestífero de imensas proporções, a maledicência pode precipitar-nos no vício, tanto quanto a cólera sistemática nos arrasta, muita vez, aos labirintos da loucura ou às trevas do crime.

Pensando, conversando ou trabalhando, a força de nossas idéias, palavras e atos alcança, de momento, um potencial tantas vezes  maior quantas sejam as pessoas encarnadas ou não que concordem conosco, potencial esse que tende a aumentar indefinidamente, impondo-nos, de retorno, as conseqüências de nossas próprias iniciativas.

Estejamos, assim, procurando incessantemente o bem, ajudando, aprendendo, servindo, desculpando e amando, porque, nessa atitude, refletiremos os cultivadores da luz, resolvendo, com segurança o nosso problema de companhia.

Francisco Cândido Xavier - Pensamento e Vida - pelo Espírito Emmanuel