La animo post la
morto.
149. Kio fariĝas
la animo ĉe la momento de la morto?
ĝi fariĝas
denove Spirito, tio estas, ĝi revenas al la mondo de la Spiritoj, kiun ĝi iam
provizore forlasis.
150. ĉu la animo
konservas sian individuecon post la morto?
Jes, ĝi neniam
perdas sian individuecon. Kio do ĝi estus, se ĝi ne konservus tiun proprecon?
150a. Kiel la
animo pruvas sian individuecon, se ĝi jam one havas sian materian korpon?
La animo konservas
ankoraŭ fluidaĵon, ĝian propraĵon, kiun ĝi prenas el la atmosfero de sia
planedo kaj kiu donas al ĝi la aspekton de ĝia lasta enkarniĝo, nome la
perispiriton.
150b. ĉu la
animo kunportas nenion el ĉi tiu mondo?
Nenion pli ol la
memoron kaj la deziron transiri en pli bonan mondon. Tiu memoro estas plena de
dolĉeco aŭ de amareco, laŭ tio, kiel la animo uzis sian vivon; ju pli pura ĝi
estas, des pli bone ĝi komprenas la vantecon de tio, kion ĝi lasis sur la Tero.
151. Kion ni
pensu pri la opinio, la kiu la animo, post la morto, revenas al la universa
tuto?
ĉu la aro de la
Spiritoj ne formas unu tuton? ĉu tio ne estas tuta mondo? Kiam vi troviĝas en
kunsidantaro, vi estas parto de tiu kolekto kaj tamen vi ĉiam konservas vian
individuecon.
152. Kian pruvon
ni povas ricevi pri la individueco de la animo post la morto?
ĉu vi ne havas
tiun pruvon per la komunikaĵoj, kiujn vi ricevas? Se vi ne estas blindaj, vi
vidos; se vi ne estas surdaj, vi aŭdos, ĉar tre ofte parolas al vi iu voĉo, kiu
malkaŝas la ĉeeston de iu estulo ĉe vi.
La homoj, kiuj
pensas, ke ĉe la morto la animo revenas al la universa tuto, eraras, se, tiel
dirante, ili opinias, ke, simila al akvoguto falanta en oceanon, la animo
perdas sian individuecon; tamen ilia opinio estas ĝusta, se ili konsideras la
universan tuton kiel la aron de la senkorpaj estuloj, ĉar unu el la elementoj
de tiu aro estas ĉiu animo aŭ Spirito.
Se la animoj
estus kunmiksitaj en la maso, ili havus do la kvalitojn de la tuto, kaj nenio
ilin distingus unujn de la aliaj; ili ne havus intelekton nek kvalitojn
proprajn; tamen ni vidas, kontraŭe, ke en ĉiuj siaj komunikaĵoj ili elmontras konscion
pri sia memo kaj apartan volon. La nekalkulebla diverseco, kiun ili prezentas
el ĉiuj vidpunktoj, estas ja la logika sekvo de iliaj individuecoj. Se post la
morto ekzistus la tiel nomata granda Tuto, kiu ensorbus en si la individuojn, tiu
Tuto estus do unuforma, kaj la komunikaĵoj, kiujn ni ricevus el la nevidebla
mondo, estus sekve identaj. Sed, ĉar sin manifestas al ni estuloj bonaj kaj
malbonaj, kleraj kaj neinstruitaj, feliĉaj kaj malfeliĉaj; kun ĉiaj karakteroj,
tio estas, gajaj kaj malgajaj, frivolaj kaj seriozaj, k.a.; tial, estas
evidente, ke ili estas malsamaj estuloj.
La individueco
ankoraŭ plievidentiĝas tiam, kiam tiuj estuloj pruvas sian identecon per
nepridiskuteblaj signoj, per konfirmeblaj personaj detaloj rilataj al ilia
surtera vivo; tiu identeco ne povas esti pridubata, kiam ili aperas al ni videble.
La individueco de la animo estis al ni instruata teorie, kiel sankta dogmo;
Spiritismo ĝin faras memevidenta kaj, se tiel diri, materia.
153. Laŭ kiu
senco devas esti komprenata la eterna vivo?
La eterna vivo
estas tiu de la Spirito; tiu de la korpo estas nedaŭra kaj pasema. Kiam la
korpo mortas, la animo revenas en la eternan vivon.
153a ĉu ne estus
pli ĝuste nomi eterna vivo la vivon de la puraj Spiritoj, de tiuj, kiuj,
atinginte la perfektecon, jam ne devas elporti provojn?
Tiu estas,
prefere, la eterna feliĉo; sed tio estas nura demando pri vortoj; nomu la
aferojn tiel, kiel vi volos, kondiĉe, ke vi interkompreniĝu.
Libro: La Libro
de la Spiritoj – Allan Kardec.
A Alma Após A
Morte
149. Em que se transforma a alma no instante
da morte?
Volta a ser Espírito, ou seja, retorna ao
mundo dos Espíritos que ela havia deixado temporariamente.
150. A alma conserva a sua individualidade
após a morte?
Sim, não a perde jamais. O que seria ela se
não a conservasse?
150 a. Como a alma constata a sua
individualidade, se não tem mais o corpo material?
Tem um fluido
que lhe é próprio, que tira da atmosfera do seu planeta e que representa a
aparência da sua última encarnação: seu períspirito.
150b. A alma não leva nada deste mundo?
Nada mais que a lembrança e o desejo de ir
para um mundo melhor. Essa lembrança é cheia de doçura ou de amargor, segundo o
emprego que tenha dado à vida. Quanto mais pura para ela for, mais compreenderá
a futilidade daquilo que deixou na Terra.
151. Que pensar de que a opinião de que a
alma, após a morte, retorna ao todo universal?
O conjunto dos Espíritos não constitui um
todo? Quando está numa assembléia, fazes parte da mesma e, não obstante,
conservas a tua individualidade.
152. Que prova podemos ter da individualidade
da alma após a morte?
Não tendes esta
prova pelas comunicações que obtendes? Se não estiverdes cegos, vereis; e se
não estiverdes surdos, ouvireis; pois freqüentemente uma voz vos fala e vos
revela a existência de um ser que está ao vosso redor.
Comentário de Kardec: Os que pensam que a alma,
com a morte, volta ao todo universal, estarão errados, se por isso entendem que
ela perde a sua individualidade, como uma gota d’água que caísse do oceano.
Estarão certos, entretanto, se entenderem pelo todo universal o conjunto dos
seres incorpóreos de cada alma ou Espírito é um elemento.
Se as almas se confundissem no todo, não
teriam senão as qualidades do conjunto, e nada as distinguiria entre si; não
teriam inteligência nem qualidades próprias. Entretanto, em todas as
comunicações elas revelam a consciência do eu e uma vontade distinta. A
diversidade infinita que apresentam, sob todos os aspectos, é a conseqüência da
sua individualização. Se não houvesse, após a morte, se não o que se chama o
Grande Todo, absorvendo todas as individualidades, esse todo seria homogêneo e,
então, as comunicações recebidas do mundo invisível seriam todas idênticas.
Desde que encontramos seres bons e maus, sábios e ignorantes, felizes e
desgraçados, e dede que os há de todos os caracteres: alegres e tristes,
levianos e sérios etc., é evidente que se trata de seres distintos.
A individualização ainda se evidencia quando
esses seres provam a sua identidade através de sinais incontestáveis, de
detalhes pessoais relativos à vida terrena e que podem ser contestados; ela não
pode ser posta em dúvida, quando eles se manifestam por meio de aparições. A
individualidade da alma foi teoricamente ensinada como um artigo de fé, mas o
Espiritismo a torna patente, e de certa maneira material.
153. Em que sentido se deve entender a vida
eterna?
É a vida do Espírito que é eterna; a do corpo
é transitória, passageira. Quando o corpo morre, a alma retorna à vida eterna.
153a. Não seria mais exato chamar a vida eterna a
dos Espíritos puros, que, tendo atingido o grau de perfeição, não têm mais
provas a sofrer?
Essa é a felicidade eterna. Mas tudo isto é
uma questão de palavras: chamais as coisas como quiserdes, desde que vos
entendais.
Livro: O Livro
dos Espíritos – Allan Kardec.
.jpg)
Nenhum comentário:
Postar um comentário