Kaĝo / GAIOLA

Kaĝo

En pompa ĉampo, malgaja kaj kapklinita birdo sidas en ornamita kaĝo.

Vizitanto eniras, atentas ĝin, kaj demandas la mastron de la palaco.

- Kio okazas al la kanario? Ellasu ĝin, mia amiko ĝi estas ter malgaja.

Kaj la gstiganto respondas, malfermante la pordon de la malgranda karcero:

- Jen, ĝi ne elflugas... ĝi estas enkaĝa birdo. Ĝi tie estis kreata de kiam ĝi naskiĝi. Ĝi ne povas vivi ekster la kaĝo.

Kaj li refermas la pordeton de la karcero de la trista birdo, kiu muta kaj kvieta spiras al ormita kaĝo, en luksa ĉambro.

*

Kiom da homoj elzistas similaj al tiú birdo.

Homoj kreitaj em riĉeco kaj en lukso, ekde sia infaneco, vivas katenitaj al nedaŭraj pruntedonoj de la mondo, dum sia tuta ekzistado sur la ter, kaj ili eĉ post sia morto, ne sin liberigas el siaj malnovaj kutimoj kaj propraĵoj.

Kiel eble plej multe la pordoj de la spirita libereco malfermiĝas por ili, ili tamen ne kredas sin kun sufiĉa forto por komenci la altan flugon de sendependeco, en la vasteco de la Superaj Sferoj...

Kaj ili restas katenitaj al la pasema karno, em siaj mensaj kaĝoj el oro, longe, tre longe, fronte al la Granda Estonteco.

Sciu do, mia frato, uzi la prutedonojn de la vivo, reale vin liberigante el la sklaviga komforto, certa pri tio, ke vi tute nudas venis en la karnon kaj vi nuda devos eliri el ĝi.

Libro: Feliĉaj la Simplaj.

Valérium / Waldo Vieira.

GAIOLA

Na sala faustosa, o pássaro triste e cabisbaixo está na gaiola enfeitada.

O visitante entra, observa e pergunta ao dono da mansão:

— Que tem o canário? Solte-o, meu amigo, ele está muito tristonho!

E o anfitrião responde, abrindo a porta do pequeno cárcere:

— Veja, ele não sai... É canário de gaiola.

Aí foi criado desde que nasceu. Não sabe viver fora dela...

E fecha a portinhola da prisão do pássaro triste que, mudo e quieto, respira chumbado à gaiola enfeitada, na sala faustosa...

*

Quantas criaturas humanas existem iguais a esse pássaro?!

Pessoas criadas desde a infância na riqueza e no luxo vivem presas aos empréstimos transitórios do mundo, durante toda a existência na Terra, e, mesmo depois da morte, não se desvencilham de seus antigos pertences e propriedades.

Por mais se lhes abram as portas da liberdade espiritual, não se sentem com força suficiente para desferirem o vôo largo da independência, na amplidão das Esferas Superiores...

E ficam chumbados à carne passageira, em suas gaiolas mentais de ouro, por muito tempo, muito tempo mesmo, ante o Grande Futuro.

*

Saiba assim, meu irmão, usar os empréstimos da vida, desapegando-se realmente do conforto escravizante, na certeza de que você chegou sozinho à estação do corpo e que sozinho há de sair dela.

Livro: Bem-Aventurados os Simples.

Valérium / Waldo Vieira.