Ekster Karitato, nenia savo.
Tiuj principoj,
por mi, ne estas nur teoriaj, mi ilin praktikas; mi bonfaras laŭ tio, kiel
permesas mia pozicio ; mi faras servojn, kiam mi povas; ĉu iam malriĉuloj estis
forpuŝataj for de mia domo, aŭ de mi krude traktataj? ĉu ili ne estis de mi ĉiam
akceptataj kun sama bonvolemo? Ĉu mi iam bedaŭris miajn paŝojn kaj klopodojn
por servi? ĉu familiestroj ne eliris el arestejo pro miaj klopodoj? Certe ne
koncernas min inventari la bonon, kiun mi povis fari; sed en momento, kiam oni
ŝajne ĉion forgesas, al mi estas permesate, mi pensas, rememorigi, ke mia
konscienco diras al mi, ke mi fiagis kontraŭ neniu, ke mi faris ĉian bonon laŭ
mia povo, kaj mi tiel agis, mi ripetas, sen priokupiĝi de ajna opinio; ĉirilate
mia konscienco estas trankvila, kaj iuj sendankaj agoj, kiujn mi plurfoje ricevis,
ne estus motivo por ĉesigi la praktikadon de bono; sendankemo estas unu el la
difektoj de la homaro, kaj ĉar neniu el ni estas neriproĉebla, necesas
senkulpigi aliajn por ke oni senkulpigu nin mem, por ke oni povu diri, kiel
Jesuo Kristo: « Kiu estas senpeka, tiu ĵetu unuan ŝtonon ». Mi do plu bonfaros
laŭ miaj eblecoj, eĉ al miaj malamikoj, ĉar malamo ne blindigas min; kaj mi
ĉiam etendos al ili mian manon por forpreni ilin el profundegaĵoj, se
prezentiĝos okazo.
Jen kiel mi komprenas
la kristanan karitaton; mi komprenas religion, kiu ordonas redoni bonon kontraŭ
malbono, kaj des pli prave, redoni bonon kontraŭ bono. Sed mi tute ne komprenus
tian, kiu rekomendus redoni malbonon kontraŭ malbono. (Intimaj pensoj de Allan
Kardec, dokumento trovita inter liaj paperoj.)
Postmortaj
Verkoj – Allan Kardec.
Fora da caridade
não há salvação
Estes
princípios, para mim, não existem apenas em teoria, pois que os ponho em
prática; faço tanto bem quanto o permite a minha posição; presto serviços
quando posso; os pobres nunca foram repelidos de minha porta, ou tratados com
dureza; foram recebidos sempre, a qualquer hora, com a mesma benevolência;
jamais me queixei dos passos que hei dado para fazer um benefício; pais de
família têm saído da prisão, graças aos meus esforços. Certamente, não me cabe
inventariar o bem que já pude fazer, mas, do momento em que parecem esquecer
tudo, é-me lícito, creio, trazer à lembrança que a minha consciência me diz que
nunca fiz mal a ninguém, que hei praticado todo o bem que esteve ao meu
alcance, e isto, repito-o, sem me preocupar com a opinião de quem quer que
seja. A esse respeito trago tranquila a consciência; e a ingratidão com que me
hajam pago em mais de uma ocasião não constituirá motivo para que eu deixe de
praticá-lo. A ingratidão é uma das imperfeições da Humanidade e, como nenhum de
nós está isento de censuras, é preciso desculpar os outros, para que nos desculpem,
de sorte a podermos dizer como Jesus Cristo: “atire a primeira pedra aquele que
estiver sem pecado”. Continuarei, pois, a fazer todo o bem que me seja
possível, mesmo aos meus inimigos, porquanto o ódio não me cega. Sempre lhes
estenderei as mãos, para tirá-los de um precipício, se se oferecer
oportunidade.
Eis como entendo
a caridade cristã. Compreendo uma religião que nos prescreve retribuamos o mal
com o bem e, com mais forte razão, que retribuamos o bem com o bem. Nunca, entretanto,
compreenderia a que nos prescrevesse que paguemos o mal com o mal . (Pensamentos
íntimos de Allan Kardec, num documento achado entre os seus papéis)
Obras Póstumas –
Allan Kardec.
.jpeg)
Nenhum comentário:
Postar um comentário