II – Panteisma doktrino / II – Doutrina panteísta.

II – Panteisma doktrino.

La inteligenta principo aŭ animo, sendependa de la materio, dise troviĝas, de la naskiĝo, en la universa tutaĵo ; ĝi individuiĝas en ĉiu estulo dum la vivo, kaj revenas post la morto al la komuna amaso, kiel gutoj de pluvo en la Oceanon.

Konsekvencoj. – Sen individueco kaj sen konscio pri si mem, la estulo estas, kiel se ĝi ne estus ; la moralaj sekvoj de tia doktrino estas precize la samaj, kiel ĉe la materiisma doktrino.

Noto. – Certa kvanto da panteistoj konsentas, ke la animo, ĉerpita ĉe la naskiĝo en la universa tutaĵo, tamen konservas sian individuecon dum nedifinita tempo, kaj ke ĝi revenas al la amaso nur post kiam ĝi atingis la lastajn gradojn de perfekteco. La sekvoj de tiu variaĵo de kredo estas absolute la samaj kiel tiuj de la panteisma doktrino mem, ĉar estas tute senutile sin doni al la penado akiri iujn konojn, se oni devas perdi la konscion per nuliĝo post relative mallonga tempo ; se la animo ĝenerale rifuzas tian koncepton, kiom pli da ĉagreno ĝi sentus, prezentante al si, ke la momento kiam ĝi atingos la plej superan konon kaj perfektecon estos tiu sama momento, kiam ĝi kondamniĝos al perdo de la frukto de ĉiuj siaj laboroj, pro la perdo de sia individueco.

Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

II – Doutrina panteísta

O princípio inteligente, ou alma, independente da matéria, é extraído, ao nascer, do todo universal; individualiza-se em cada ser durante a vida e volta, por efeito da morte, à massa comum, como as gotas de chuva ao oceano.

Consequências. Sem individualidade e sem consciência de si mesmo, o ser é como se não existisse. As consequências morais desta doutrina são exatamente as mesmas que as da doutrina materialista.

Nota – Certo número de panteístas admitem que a alma, tirada, ao nascer, do todo universal, conserva a sua individualidade por tempo indefinido e somente volta à massa depois de haver chegado aos últimos degraus da perfeição. As consequências desta variedade de crença são absolutamente as mesmas que as da doutrina panteísta propriamente dita, pois de todo inútil é que alguém se dê ao trabalho de adquirir alguns conhecimentos, cuja consciência terá de perder, pelo aniquilar-se após um tempo relativamente curto. Se a alma, em geral, se nega a admitir semelhante concepção, quão mais penosamente não haveria ela de sentir-se chocada, ponderando que o instante em que alcançasse o conhecimento e a perfeição supremos seria o em que se veria condenada a perder o fruto de todos os seus labores, perdendo a sua individualidade.

Obras Póstumas – Allan Kardec.