Malsano / Enfermidade

Malsano

Neniu rajtas aserti, ke ĉia malsano estas ligita al la ellaboriĝ-procesoj de la mensa vivo, sed estas tute certe, ke la ellaboriĝ-procesoj de la mensa vivo efektive influas ĉiujn malsanojn.

Estas malsanoj, kiuj sendube plenumas gravan rolon en la purigado de la spirito, aperante kun la homo ĉe la lulilo aŭ lin akompanante, jaro post jaro, ĝis la tombo.

La denaskaj inhibicioj, la neatenditaj mutiloj kaj la malfacile kuraceblaj malsanoj nediskuteble klasiĝas, en la kadro de la necesaj elprovoj, tiel same, kiel certaj medikamentoj nepre devas enskribiĝi en la preskrib-slipo de malsanulo; tamen, en la ordinara vivo, la patologiaj simptomoj, en frakase grandega plimulto, rezultas el la malsuperaj reflektoj de la menso sur la portilon de niaj manifestiĝoj, estigantaj malordojn ĉe ties konsistigaj elementoj.

Ĉia kruda emocio efikas sur la korpon simile al forta martelfrapo sur la strukturo de sentiva aparato, kaj ĉia aflikto, karese nutrata, malbonigas ĝian funkciadon kvazaŭ ruiniga rusto.

La nuntempa medicino scias, ke ĉia mensa streĉiteco kaŭzas gravajn malordojn en la fizika korpo.

Post kiam efektiviĝis la spirita perturbo, la salivaj glandoj preskaŭ ĉiam haltigas sian sekreciadon, kaj la stomako, en spasma stato, rifuzas produkti la kloridan acidon, estigante digestan misfunkciadon, manifestiĝantan per la tiel nomata mukoza kojlito. Post kiam fariĝis tiu primara fenomeno, kiu ofte malfermas pordon por timegindaj organaj malordoj, ripetiĝas gastrointestaj perturboj, kiuj fine ruinigas la nutroprocesojn koncernantajn la nervan stimulon, el kio rezultas diversaj simptomoj, ekde la plej supraĵa iritiĝo de la stomaka membrano ĝis la malfacile sondebla frenezo.

Ombra penso malbonfartigas sanan korpon kaj pligravigas la malbonojn de malsana korpo.

Se estas neprudente veneni la fiziologian aparaton per la ingesto de substancoj, kiuj ĝin katenus al miskutimo, ankaŭ nepre necesas eviti la spiritajn malbonmoraĵojn, kiuj al ĝi trudas hontigajn perturbojn, kiel tiuj ĉerpitaj en la elreviĝoj kaj ĉagrenoj, kiujn ni adoptas kiel konstantan turmenton por nia interno.

Flegi ofendiĝemon kaj bedaŭron, incitiĝemon kaj ĉagrenon estas tio sama, kiel semi kaj sterki magnetajn dornejojn en la emocia grundo de nia ekzistado; estas propravole toksi la ŝtofon de la karna vesto, difektante la centrojn de nia profunda vivo kaj sekve ruinigante sangon kaj nervojn, glandojn kaj viscerojn de la korpo, kiun la Dia Providenco al ni donas inter la homoj, cele al la disvolviĝo de niaj kapabloj por la Eterna Vivo.

Ni do havu, ĉe ĉiuj paŝoj de nia irado, komprenemon kaj paciencon, senlacan bonkorecon kaj edifan toleremon, ĉar nur koste de la senĉesa renoviĝo de nia menso por la bono, kun la apogo de nobla studado kaj konstanta servado, ni ja sukcesos superregi la malsanon, utiligante la donojn de la Sinjoro kaj evitante la letalajn reflektojn kuntrenantajn la neintencitan sinmortigon.

Libro: Penso kaj Vivo.

Emmanuel / Chico Xavier.

Enfermidade

Ninguém poderá dizer que toda enfermidade, a rigor, esteja vinculada aos processos de elaboração da vida mental, mas todos podemos garantir que os processos de elaboração da vida mental guardam positiva influenciação sobre todas as doenças.

Há moléstias que têm, sem dúvida, função preponderante nos serviços de purificação do espírito, surgindo com a criatura no berço ou seguindo-a, por anos a fio, na direção do túmulo.

As inibições congeniais, as mutilações imprevistas e as enfermidades dificilmente curáveis catalogam-se, indiscutivelmente, na tabela das provações necessárias, como certos medicamentos imprescindíveis figuram na ficha de socorro ao doente; contudo, os sintomas patológicos na experiência comum, em maioria esmagadora, decorrem dos reflexos infelizes da mente sobre o veículo de nossas manifestações, operando desajustes nos implementos que o compõem.

Toda emoção violenta sobre o corpo é semelhante a martelada forte sobre a engrenagem de máquina sensível, e toda aflição amimalhada é como ferrugem destruidora, prejudicando-lhe o funcionamento.

Sabe hoje a medicina que toda tensão mental acarreta distúrbios de importância no corpo físico.

Estabelecido o conflito espiritual, quase sempre as glândulas salivares paralisam as suas secreções, e o estômago, entrando em espasmo, nega-se à produção de ácido clorídrico, provocando perturbações digestivas a se expressarem na chamada colite mucosa. Atingido esse fenômeno primário que, muita vez, abre a porta a temíveis calamidades orgânicas, os desajustamentos gastrintestinais repetidos acabam arruinando os processos da nutrição que interessam o estímulo nervoso, determinando variados sintomas, desde a mais leve irritação da membrana gástrica até a loucura de abordagem complexa.

O pensamento sombrio adoece o corpo são e agrava os males do corpo enfermo.

Se não é aconselhável envenenar o aparelho fisiológico pela ingestão de substâncias que o aprisionem ao vício, é imperioso evitar os desregramentos da alma que lhe impõem desequilíbrios aviltantes, quais sejam aqueles hauridos nas decepções e nos dissabores que adotamos por flagelo constante do campo íntimo.

Cultivar melindres e desgostos, irritação e mágoa é o mesmo que semear espinheiros magnéticos e adubá-los no solo emotivo de nossa existência, é intoxicar, por conta própria, a tessitura da vestimenta corpórea, estragando os centros de nossa vida profunda e arrasando, conseqüentemente, sangue e nervos, glândulas e vísceras do corpo que a Divina Providência nos concede entre os homens, com vistas ao desenvolvimento de nossas faculdades para a Vida Eterna.

Guardemos, assim, compreensão e paciência, bondade infatigável e tolerância construtiva em todos os passos da senda, porque somente ao preço de nossa incessante renovação mental para o bem, com o apoio do estudo nobre e do serviço constante, é que superaremos o domínio da enfermidade, aproveitando os dons do Senhor e evitando os reflexos letais que se fazem acompanhar do suicídio indireto.

Livro: Pensamento e Vida.

Emmanuel / Chico Xavier.