La Predikanto 3:
1 a 22
1 Por ĉio estas
sezono, kaj tempo difinita estas por ĉiu afero sub la suno; 2 estas tempo por
naskiĝi, kaj tempo por morti; estas tempo por planti, kaj tempo por elŝiri la
plantitaĵon; 3 estas tempo por mortigi, kaj tempo por kuraci; estas tempo por
detrui, kaj tempo por konstrui; 4 estas tempo por plori, kaj tempo por ridi;
estas tempo por ĝemi, kaj tempo por danci; 5 estas tempo por disĵeti ŝtonojn,
kaj tempo por kolekti ŝtonojn; estas tempo por ĉirkaŭbraki, kaj tempo por
foriri de ĉirkaŭbrakado; 6 estas tempo por serĉi, kaj tempo por perdi; estas
tempo por konservi, kaj tempo por forĵeti; 7 estas tempo por disŝiri, kaj tempo
por kunkudri; estas tempo por silenti, kaj tempo por paroli; 8 estas tempo por
ami, kaj tempo por malami; estas tempo por milito, kaj tempo por paco. 9 Kian
profiton havas faranto de tio, kion li laboras? 10 Mi vidis la penemecon, kiun
Dio donis al la homidoj, por ke ili turmentiĝu per ĝi. 11 Ĉion Li kreis bela
ĝiatempe; kaj scion pri la mondo Li enmetis en ilian koron, sed tiel, ke homo
ne povas kompreni la farojn, kiujn faris Dio de la komenco ĝis la fino. 12 Mi
scias, ke ekzistas nenia bono por ili, krom ĝoji kaj fari bonon en sia vivo. 13
Kaj se homo manĝas kaj trinkas kaj ĝuas bonon de sia tuta laborado, tio estas
dono de Dio. 14 Mi scias, ke ĉio, kion faras Dio, restas eterne; al ĝi oni
nenion povas aldoni, kaj de ĝi oni nenion povas depreni; kaj Dio tion faris, ke
oni Lin timu. 15 Kio fariĝis, tio ekzistas de longe; kaj kio estas fariĝonta,
tio antaŭ longe jam estis, kaj Dio revokas pasintaĵon. 16 Ankoraŭ mi vidis sub
la suno: en la loko de juĝo, ke tie estas maljusteco; en la loko de vero, ke
tie estas malico. 17 Mi diris en mia koro: Piulon kaj malpiulon juĝos Dio; ĉar
estas tempo por ĉiu afero, kaj por ĉio, kio fariĝas tie. 18 Mi diris en mia
koro: Ĉi tio estas pri la homidoj, ke Dio ilin elprovu, kaj ke ili vidu, ke ili
estas bruto per si mem. 19 Ĉar la sorto de homidoj kaj la sorto de bruto estas
sorto egala: kiel ĉi tiuj mortas, tiel mortas ankaŭ tiuj, kaj sama spirito
estas en ĉiuj; kaj supereco de homo kontraŭ bruto ne ekzistas, ĉar ĉio estas
vantaĵo. 20 Ĉiuj iras al unu loko: ĉiuj fariĝis el polvo, kaj ĉiuj refariĝos
polvo. 21 Kiu scias, ĉu la spirito de homidoj leviĝas supren, kaj ĉu la spirito
de bruto malleviĝas malsupren en la teron? 22 Kaj mi ekvidis, ke ekzistas nenio
pli bona, ol ke homo ĝuu plezuron de siaj faroj, ĉar tia estas lia sorto; ĉar
kiu alkondukos lin, por vidi, kio estas post li?
La Malnova
Testamento - Traduko: Zamenhof.
Eclesiastes, 3:
1 a 22
1 Tudo tem a sua
ocasião própria, e há tempo para todo propósito debaixo do céu. 2 Há tempo de
nascer, e tempo de morrer; tempo de plantar, e tempo de arrancar o que se
plantou; 3 tempo de matar, e tempo de curar; tempo de derribar, e tempo de
edificar; 4 tempo de chorar, e tempo de rir; tempo de prantear, e tempo de
dançar; 5 tempo de espalhar pedras, e tempo de ajuntar pedras; tempo de
abraçar, e tempo de abster-se de abraçar; 6 tempo de buscar, e tempo de perder;
tempo de guardar, e tempo de deitar fora; 7 tempo de rasgar, e tempo de coser;
tempo de estar calado, e tempo de falar; 8 tempo de amar, e tempo de odiar; tempo
de guerra, e tempo de paz. 9 Que proveito tem o trabalhador naquilo em que
trabalha? 10 Tenho visto o trabalho penoso que Deus deu aos filhos dos homens
para nele se exercitarem. 11 Tudo fez formoso em seu tempo; também pôs na mente
do homem a idéia da eternidade, se bem que este não possa descobrir a obra que
Deus fez desde o princípio até o fim. 12 Sei que não há coisa melhor para eles
do que se regozijarem e fazerem o bem enquanto viverem; 13 e também que todo
homem coma e beba, e goze do bem de todo o seu trabalho é dom de Deus. 14 Eu
sei que tudo quanto Deus faz durará eternamente; nada se lhe pode acrescentar,
e nada se lhe pode tirar; e isso Deus faz para que os homens temam diante dele:
15 O que é, já existiu; e o que há de ser, também já existiu; e Deus procura de
novo o que já se passou. 16 Vi ainda debaixo do sol que no lugar da retidão
estava a impiedade; e que no lugar da justiça estava a impiedade ainda. 17 Eu
disse no meu coração: Deus julgará o justo e o ímpio; porque há um tempo para
todo propósito e para toda obra. 18 Disse eu no meu coração: Isso é por causa
dos filhos dos homens, para que Deus possa prová-los, e eles possam ver que são
em si mesmos como os brutos. 19 Pois o que sucede aos filhos dos homens, isso
mesmo também sucede aos brutos; uma e a mesma coisa lhes sucede; como morre um,
assim morre o outro; todos têm o mesmo fôlego; e o homem não tem vantagem sobre
os brutos; porque tudo é vaidade. 20 Todos vão para um lugar; todos são pó, e
todos ao pó tornarão. 21 Quem sabe se o espírito dos filhos dos homens vai para
cima, e se o espírito dos brutos desce para a terra? 22 Pelo que tenho visto
que não há coisa melhor do que alegrar-se o homem nas suas obras; porque esse é
o seu quinhão; pois quem o fará voltar para ver o que será depois dele?
Velho Testamento – Tradução: João F. de Almeida.
Nenhum comentário:
Postar um comentário