União do Princípio Espiritual e da
Matéria
10. Desde que a
matéria seria o objeto do trabalho do Espírito para o desenvolvimento de suas
faculdades, era necessário que ele pudesse agir sobre ela; por isso é que ele
veio habitar a matéria, como o lenhador habita a floresta. Desde que a matéria
deve ser ao mesmo tempo a finalidade e o instrumento de trabalho, Deus, em vez
de ligar o Espírito à pedra rígida, criou, para seu uso, corpos organizados,
flexíveis, capazes de receber todos os impulsos de sua vontade, e de se prestar
a todos os seus movimentos.
O corpo é, pois,
ao mesmo tempo o envoltório e o instrumento do Espírito, e à medida que este
adquire novas aptidões, reveste um envólucro apropriado ao novo gênero de
trabalho que deve realizar, tal como se dá a um trabalhador instrumentos menos
grosseiros, à medida que ele seja capaz de fazer um trabalho mais delicado.
11. Para ser
mais exato, será preciso dizer que é o próprio Espírito que fabrica seu
envoltório e o torna adequado às suas novas necessidades; ele o aperfeiçoa, o
desenvolve e completa o organismo à medida que sente a necessidade de
manifestar novas faculdades; numa palavra, ele o talha conforme sua
inteligência; Deus lhe fornece os materiais; fica por sua conta, colocá-los em
função; é assim que as raças adiantadas têm um organismo, ou se assim o
preferirmos, um instrumento cerebral mais aperfeiçoado que as raças primitivas.
Assim se explica igualmente o cunho especial que o caráter do Espírito imprime
aos traços da fisionomia, e às linhas do corpo. (Cap. VIII, nº 7: A Alma da
Terra).
12. Desde que um
Espírito nasce na vida espiritual, para seu progresso, deve fazer uso de suas
faculdades, as quais são a princípio rudimentares; é por isso que ele é
revestido de um envoltório corporal apropriado a seu estado de infância
intelectual, envoltório este que ele deixa para se revestir de outro, à medida
que suas forças aumentam. Ora, como houve mundos, desde todo o tempo, e que
tais mundos têm dado nascimento a corpos organizados, adequados a receber
Espíritos, desde todos os tempos os Espíritos têm encontrado os elementos
necessários à sua vida carnal qualquer que fosse seu grau de progresso.
13. Sendo o
corpo exclusivamente material, sofre as vicissitudes da matéria. Depois de
haver funcionado durante certo tempo, ele se desorganiza e se decompõe; o
princípio vital, não encontrando mais elemento para sua atividade, extingue-se
e o corpo morre. O Espírito, visto que o corpo privado de vida é, a partir de
então, sem utilidade, deixa-o como se abandona uma casa em ruína ou uma
vestimenta imprestável.
14. O corpo não
é, pois, senão um envoltório destinado a receber o Espírito; desde então, pouco
importa sua origem, e os materiais dos quais ele é construído. Quer o corpo do
homem seja ou não uma criação especial, nem por isso deixa de ser formado pelos
mesmos elementos que os dos animais, animado pelo mesmo princípio vital, (em
outras palavras, aquecido pelo mesmo fogo), assim como é iluminado pela mesma
luz, sujeito às mesmas vicissitudes e às mesmas necessidades: sobre este ponto
não há contestação.
Se apenas
considerarmos a matéria, fazendo abstração do Espírito, o homem não terá nada
que o distinga do animal; porém tudo muda de aspecto se se faz a distinção
entre a habitação e o habitante.
Um grande
senhor, numa cabana, ou vestido com os simples vestuários do campônio, nem por
isso deixará de ser o grande senhor. O mesmo sucede com o homem; não é seu
vestuário de carne quem o eleva acima do bruto, e faz dele um ser à parte: é
seu ser espiritual, seu Espírito.
Livro: A Gênese
- Allan Kardec, cap.: XI.
Kuniĝo de la
spirita principo kun la materio
10. – Ĉar la
materio devas servi al la Spirito kiel objeto de lia prilaboro, cele al la
disvolviĝo de liaj kapabloj, necesis, ke li povu agi sur ĝin. Ja tial li venis
loĝi en ĝi, kiel la lignohakisto loĝas en la arbaro. Kaj ĉar la materio devis
samtempe esti objekto kaj instrumento de laboro, Dio, anstataŭ kunigi la Spiriton
kun la rigida ŝtono, kreis, por lia uzado, korpojn organizitajn, flekseblajn,
kapablajn ricevi la impulsojn de lia volo kaj plenumi ĉiujn liajn movojn.
La korpo estas do
samtempe la envolvaĵo kaj la instrumento de la Spirito, kaj laŭmezure kiel li
akiras novajn kapablojn, li sin vestas per envolvaĵo adekvata al la nova speco
de laboro, kiun li devas plenumi, same kiel oni liveras al laboristo malpli
krudan instrumenton, laŭgrade kiel li kapablas fari pli rafinitan laboron.
11. – Por esti
pli preciza, necesas diri, ke la Spirito mem formas sian envolvaĵon kaj ĝin
adaptas al siaj novaj bezonoj; li ĝin perfektigas kaj al ĝi disvolvas kaj
kompletigas la organismon, laŭgrade kiel li spertas la bezonon manifesti siajn
novajn kapablojn; unuvorte, li ĝin alfaras laŭ sia intelekto. Dio al li liveras
la koncernajn materialojn: lin koncernas ilia utiligo. Ja tial la progresintaj
rasoj havas organismon, aŭ se oni preferas, cerban aparaton pli perfektan ol
tiu de la primitivaj rasoj.
Ankaŭ tial klariĝas
la speciala stampo, kiun la karaktero de la Spirito donas al la fizionomiaj trajtoj
kaj al la korpaj teniĝoj. (Ĉap. VIII, n-ro 7: Animo de la Tero.)
12. – Naskiĝinte
por la spirita vivo, la Spirito devas, por progresi, uzi siajn komence rudimentajn
kapablojn; jen kial li surmetas envolvaĵon adekvatan al sia stato de intelekta infaneco,
kiun envolvaĵon li forlasas por surmeti alian, laŭgrade kiel kreskas liaj
fortoj. Nu, ĉar en ĉiuj tempoj ekzistis mondoj, kaj tiuj mondoj ebligis la
naskiĝon de organizitaj korpoj taŭgaj por loĝigi Spiritojn, en ĉiuj tempoj la
Spiritoj, kia ajn la grado de ilia progreso, trovis la elementojn necesajn al sia
enkarna vivo.
13. – Estante
ekskluzive materia, la korpo suferas la ŝanĝojn de la materio. Post kelkatempa
funkciado ĝi malorganiziĝas kaj malkomponiĝas. Ne plu disponante elementojn por
sia aktiveco, la vivoprincipo estingiĝas kaj la korpo mortas. La Spirito, por
kiu la korpo senigita je la vivo estas de nun senutila, ĝin forlasas, kiel oni
forlasas ruiniĝintan domon aŭ sentaŭgan vestaĵon.
14. – La korpo
do estas nenio alia ol envolvaĵo destinita enloĝigi la Spiriton. Ĉe ĉi tiu
punkto, malmulte gravas ĝia origino kaj la materialoj, el kiuj ĝi estas farita.
Ĉu la homa korpo estas, aŭ ne, ia speciala kreaĵo, tio tamen ne malpli veras,
nome ke ĝi konsistas el la samaj elementoj kiel tiu de la bestoj, ke ĝin animas
la sama vivoprincipo, aŭ, alivorte, ĝin varmigas la sama fajro, same kiel ĝi
estas prilumata de la sama lumo kaj submetita al la samaj sortoŝanĝoj kaj
bezonoj: jen tute ne kontestebla afero.
Se oni
konsideras nur la materion, abstraktante la Spiriton, la homo havas nenion, kio
lin distingus de la besto.
Ĉio tamen ŝanĝiĝas,
se oni faras distingon inter la loĝejo kaj la loĝanto. Ĉu li troviĝas en kabano,
ĉu li estas vestita kiel kampulo, nobela sinjoro tute ne ĉesas esti nobela
sinjoro. La samo okazas rilate al la homo: ne lia karna vesto lin lokas super
la bruto kaj faras el li apartan estaĵon, sed ja lia spirita esto, lia Spirito.
Libro: La Genezo
– Allan Kardec, ĉap.: XI.
Nenhum comentário:
Postar um comentário