quarta-feira, 1 de novembro de 2017

Perché gli spiritisti non temono la morte / Motivo, kial la spiritistoj ne timas la morton / Porque os espíritas não temem a morte.

Perché gli spiritisti non temono la morte.
10 - La dottrina spiritista cambia completamente il modo di vedere l’avvenire. La vita futura non è più un’ipotesi, ma una realtà; lo stato delle anime dopo la morte non è più un sistema, è il risultato di un’osservazione. Il velo è tolto: Il mondo spirituale ci appare in tutta la sua realtà pratica: non sono gli uomini che lo hanno scoperto attraverso una concezione ingegnosa, sono gli stessi abitanti di quel mondo che vengono a descriverci la loro situazione; noi li vediamo su ogni gradino della scala spirituale, in tutte le fasi della felicità e dell’infelicità; assistiamo a tutte le peripezie della vita dell’oltretomba. Questa è la causa per cui gli spiritisti considerano la morte con calma, per cui i loro ultimi istanti sulla terra sono così sereni. Ciò che li sostiene non è semplicemente la speranza, è la certezza; essi sanno che la vita futura altro non è che la continuazione della vita presente in condizioni migliori, e l’attendono con la stessa fiducia con cui attendono il levar del sole dopo uma notte di tempesta. I motivi di questa fiducia stanno nei fatti di cui sono testimoni e nella concordanza tra tali fatti e la logica, tra la giustizia e la bontà di Dio e le aspirazioni intime dell’uomo.
Per gli spiritisti, l’anima non è più un’astrazione; ha un corpo etereo che ne fa un essere ben definito, che il pensiero abbraccia e concepisce; è già molto, per fissare le idee sulla sua individualità, sulle sue attitudini e sulle sue percezioni. Il ricordo di quanti ci sono cari poggia su qualcosa di reale. Non li si immagina più come fiamme fuggitive che non evocano nulla al pensiero, bensì sotto una forma concreta che ce li mostra quali esseri viventi. Inoltre, anziché essere perduti nelle profondità dello spazio, essi sono attorno a noi: Il mondo corporeo e il mondo spirituale sono in rapporti perpetui, e si assistono reciprocamente.
Poiché il dubbio sull’avvenire non è più ammissibile, la paura della morte non ha più ragion d’essere: la si vede giungere rimanendo sereni, come una liberazione, come la porta della vita, e non come la porta del nulla.
Cielo e Inferno – Allan Kardec.
Motivo, kial la spiritistoj ne timas la morton
10. La Spiritisma Doktrino profunde ŝanĝas la perspektivon de la estonteco. La estonta vivo ĉesas esti ia hipotezo, por fariĝi realaĵo. La postmorta stato de la animoj ne estas plu ia sistemo, sed rezulto de observado. La vualo leviĝis; la spirita mondo ekaperas al ni en la tuteco de sia praktika realo; ne la homoj malkovris ĝin per la penado de ia potenca koncepto, sed la loĝantoj mem de tiu mondo venas priskribis al ni sian situacion; tie ni vidas ilin en ĉiuj gradoj de la spirita skalo, en ĉiuj stadioj de feliĉo kaj de malfeliĉo, fine en ĉiuj sortoŝanĝoj de la transtomba vivo. Jen la motivo, kial la spiritistoj trankvile rigardas la morton kaj fariĝas serenaj en siaj lastaj momentoj sur la Tero. Jam ne nur la espero, sed ankaŭ la certeco ilin konsolas; ili scias, ke la estonta vivo estas daŭrigo de la surtera vivo, en pli bonaj kondiĉoj, kaj ili atendas ĝin, kun tiu sama konfido, kun kiu ili atendus la sunleviĝon post tempesta nokto. La kaŭzoj de tiu konfido ankaŭ venas de la atestitaj faktoj kaj de la akordiĝo de tiuj faktoj kun la logiko, kun la justeco kaj boneco de Dio, respondantaj al la intimaj aspiroj de la homaro.
Por la spiritistoj la animo ne estas ia abstraktaĵo; ĝi havas eterecan korpon, kiu ĝin difinas al la penso, kio estas multo por fiksi la ideojn pri ĝiaj individueco, kapabloj kaj perceptoj. La memoro pri tiuj, kiuj estas al ni karaj, kuŝas sur io reala. Ili ne plu prezentiĝas al ni, kiel estingiĝantaj flamoj, nenion parolantaj al nia penso, sed sub konkreta formo, pli klare montranta ilin al ni, kiel vivantajn estulojn. Krome, anstataŭ esti perditaj en la profundegaĵo de la Spaco, ili troviĝas ĉirkaŭ ni; la korpa mondo kaj la spirita mondo identiĝas en ĉiamaj interrilatoj, reciproke sin helpante.
Ĉar dubo pri la estonteco ne estas plu permesebla, malaperas la timo antaŭ la morto; ĝia alproksimiĝo estas rigardata malvarmsange, kiel iu, kiu atendas sian liberiĝon tra la pordo al la vivo, kaj ne tra tiu al la nenio.
La Ĉielo kaj la Infero – Allan Kardec.
Porque os espíritas não temem a morte
10 — A doutrina espírita muda completamente a maneira de ver-se o futuro. A vida futura não é mais uma hipótese, mas uma realidade. A situação das almas após a morte não se explica por meio de um sistema, mas com o resultado da observação. O véu é levantado. O mundo espiritual nos aparece em toda a sua realidade viva. Não foram os homens que o descobriram através de uma concepção engenhosa, mas os próprios habitantes desse mundo que nos vieram descrever a sua situação. Vemo-los ali em todos os graus da escala espiritual, em todas as fases da ventura e da desgraça, assistimos a todas as peripécias da vida de além-túmulo. Está nisso a causa da seriedade com que os espíritas encaram a morte, da calma dos seus derradeiros instantes na Terra. O que os sustenta não é somente a esperança, mas a certeza. Sabem que a vida futura não é mais do que a continuação da vida presente em melhores condições, e esperam com a mesma confiança com que aguardam o nascimento do sol depois de uma noite tempestuosa. Os motivos desta confiança estão nos fatos que testemunharam e na concordância desses fatos com a lógica, com a justiça e a bondade de Deus e com as aspirações mais profundas do homem.
Para os espíritas a alma não é mais uma abstração. Ela possui um corpo etéreo que a torna um ser definido, que podemos conceber pelo pensamento. Isso é o suficiente para nos esclarecer quanto à sua individualidade, suas aptidões e suas percepções. A lembrança daqueles que nos são caros repousa, assim, sobre algo real. Não os representamos mais como chamas fugitivas que nada dizem ao nosso pensamento, mas como formas concretas que no-los apresentam melhor como seres vivos.
Além disso, em lugar de estarem perdidos nas profundezas do espaço, estão ao nosso redor: o mundo corpóreo e o mundo espiritual estão em constantes relações e mutuamente se assistem. A dúvida sobre o futuro já não tendo mais lugar, a preocupação com a morte deixa de ter razão. Esperamo-la tranqüilamente, como uma libertação, como a porta da vida e não como a do nada.
O Céu e o Inferno – Allan Kardec.

Nenhum comentário:

Postar um comentário