sábado, 7 de abril de 2018

O JEJUM E A ORAÇÃO / Fasto kaj preĝo

O JEJUM E A ORAÇÃO
Os cristãos, contudo, não tiveram de início uma visão do campo de trabalho que se lhes apresentava. Não atinaram que, se o jejum e a oração constituem uma grande virtude na soledade, mais elevada virtude representam quando levados a efeito no torvelinho das paixões desenfreadas, nas lutas regeneradoras, a fim de aproveitar aos que os contemplam.
Não compreenderam imediatamente que esses preceitos evangélicos, acima de tudo, significam sacrifício pelo próximo, perseverança no esforço redentor, serenidade no trabalho ativo, que corrige e edifica simultaneamente. Retirando-se para a vida monástica, povoaram os desertos na suposição de que se redimiriam mais rapidamente para o Cordeiro. Uma ânsia de fugir das cidades populosas fazia então vibrar todos os crentes, originando os erros da idade medieval, quando o homem supunha encontrar nos conventos as antecâmaras do Céu.
O Oriente, com os seus desertos numerosos e os seus lugares sagrados, afigura-se o caminho de todos quantos desejam fugir dos antros das paixões. Só a grande montanha de Nítria chegou a possuir trinta mil anacoretas, exilados do mundo e dos seus prazeres desastrosos. Entretanto, examinando essa decisão desaconselhável dos primeiros tempos, somos levados a recordar que os cristãos se haviam esquecido de que Jesus não desejava a morte do pecador.
A Caminho da luz / Emmanuel / Chico Xavier.
Fasto kaj preĝo
Sed la kristanoj komence ne havis ian vidon je la laborkampo, kiu montriĝis al ili. Ili ne komprenis, ke kvankam fasto kaj preĝo estas granda virto, tamen ili fariĝas pli alta virto, kiam efektiviĝantaj en la kirlo de la senbridaj pasioj, en la regenerantaj luktoj, por utili al tiuj, kiuj ilin ekrigardas. Ili ne tuj komprenis, ke tiuj evangeliaj ordonoj super ĉio signifas sinoferon por la proksimulo, persistadon ĉe la revirtiga klopodo, serenecon ĉe la aktiva laboro, kiu samtempe korektas kaj edifas. Enirinte en la monaĥan vivon, ili ekloĝis la dezerton, supozante, ke ili pli rapide revirtiĝus por la Ŝafido.
Ia dezirego eviti la homplenajn urbojn tiam vibrigis ĉiujn kredantojn kaj kaŭzis la mezepokajn erarojn, kiam la homo supozis trovi en la monaĥejoj la antaŭĉambrojn de la Ĉielo.
Oriento kun ĝiaj nombraj dezertoj kaj sanktaj lokoj ŝajnis la vojo de ĉiuj, kiuj deziris eviti la antrojn de pasio. Nur la granda monto de Nitrio eĉ posedis tridek mil anakoretojn, foririntajn el la mondumo kaj el la pereigaj plezuroj. Sed ekzamenante tiun nekonsilindan decidon en la unuaj tempoj, ni devas memori, ke la kristanoj estis forgesintaj, ke Jesuo ne deziras la morton de la pekulo.
Sur Vojo al la Lumo – Emmanuel / Chico Xavier.
 

Nenhum comentário:

Postar um comentário