O Espiritismo
não se apoia, pois, numa autoridade de natureza particular para formular um
código fantasioso. Suas leis, no que toca ao futuro da alma são deduzidas de
observações positivas sobre os fatos e podem ser resumidas da maneira seguinte:
1º) A alma ou
Espírito sofre na vida espiritual as conseqüências de todas as imperfeições de
que não se libertou durante a vida corpórea. Seu estado feliz ou infeliz é
inerente ao grau de sua depuração ou das suas imperfeições.
2º) A felicidade
perfeita é inerente à perfeição, quer dizer à purificação completa do Espírito.
Toda imperfeição é ao mesmo tempo uma causa de sofrimento e de privação de
ventura, da mesma maneira que toda qualidade adquirida é uma causa de ventura e
de atenuação dos sofrimentos.
3º) Não há uma
só imperfeição da alma que não acarrete conseqüências desagradáveis,
inevitáveis, e não há uma só qualidade boa que não seja fonte de ventura. A
soma das penas é assim proporcional à soma das imperfeições, como a dos gozos é
proporcionada à soma das boas qualidades.
A alma que
tiver, por exemplo, dez imperfeições, sofrerá mais do que aquela que tiver
apenas três ou quatro. Quando dessas dez imperfeições só lhe restarem um quarto
ou a metade, ela sofrerá menos, e quando nada mais restar, ela nada sofrerá,
sendo perfeitamente feliz. É como acontece na Terra: aquele que sofre de muitas
doenças padece mais do que o que sofre apenas de uma ou não tem nenhuma. Pela
mesma razão, a alma que possui dez qualidades boas goza de mais felicidade que
a outra que possui menos.
4º) Em virtude
da lei do progresso, tendo cada alma a possibilidade de conquistar o bem que
lhe falta e libertar-se do que possui de mal, segundo os seus esforços e a sua
vontade, resulta que o futuro está aberto para qualquer criatura. Deus não
repudia nenhum de seus filhos. EIe os recebe em seu seio à medida que eles
atingem a perfeição, ficando assim a cada um o mérito das suas obras.
5º) O sofrimento
sendo inerente à imperfeição, como a felicidade é inerente à perfeição, a alma
leva em si mesma o seu próprio castigo onde quer que se encontre. Não há pois
necessidade de um lugar circunscrito para ela. O inferno está assim por toda a
parte, onde quer que existam almas sofredoras, como o céu está por toda a
parte, onde quer que as almas sejam felizes.
6º) O bem e o
mal que praticamos são resultados das boas e das más qualidades que possuímos.
Não fazer o bem que se pode fazer é uma prova de imperfeição. Se toda a
imperfeição é fonte de sofrimento, o Espírito deve sofrer não só por todo o mal
que tenha feito, mas também por todo o bem que podia fazer e que não fez
durante a sua vida terrena.
7º) O Espírito
sofre segundo o que fez sofrer, de maneira que sua atenção estando
incessantemente voltada para as conseqüências desse mal, ele compreende melhor
os inconvenientes do seu procedimento e é levado a se corrigir.
8º) A justiça de
Deus sendo infinita, todo o mal e todo o bem são rigorosamente levados em
conta. Se não há uma única ação má, um só mau pensamento que não tenha
conseqüências fatais, também não há uma única ação boa, um só bom movimento da
alma, numa palavra, o mais ligeiro mérito que fique perdido. E isso, mesmo
entre os mais perversos, porque representam um começo de progresso.
9º) Toda falta
que se comete, todo mal praticado é uma dívida contraída e que tem que ser
paga. Se não for nesta existência, será na próxima ou nas seguintes, porque
todas as existências são solidárias entre si. Aquilo que se paga na existência
presente não será cobrado na seguinte.
10º) O Espírito
sofre de acordo com as suas imperfeições, seja no mundo espiritual, seja no
corporal. Todas as misérias, todas as dificuldades que ele enfrenta na vida
corpórea são as conseqüências de suas próprias imperfeições, as expiações de
faltas cometidas nesta mesma existência ou nas existências anteriores.
Pela natureza
dos sofrimentos e das dificuldades que ele enfrenta na vida corpórea, podemos
julgar a natureza das faltas cometidas numa existência anterior e quais as
imperfeições que as causaram.
Livro: O Céu e o
Inferno – Allan Kardec, cap. VII.
Puna kodo de la
estonta vivo
Spiritismo ne
venas do kun sia aparta aŭtoritateco formuli kodon el fantazio; ĝia leĝo pri la
estonteco de la animo, deduktita el observoj pri la fakto, povas resume konsisti
el la sekvantaj punktoj:
1-a: La animo aŭ
Spirito suferas en la spirita vivo la sekvojn de ĉiuj neperfektaĵoj, kiujn li
ne sukcesis korekti en sia korpa vivo. Lia stato feliĉa aŭ malfeliĉa estas propra
al lia grado da pureco aŭ malpureco.
2-a: La kompleta
feliĉo ligiĝas al perfekteco, t.e. al la kompleta pureco de la Spirito. Ĉia
neperfektaĵo estas siavice kaŭzo de sufero kaj de ĝuosenigo, same kiel ĉia akirita
perfektaĵo estas fonto de ĝuo kaj mildigilo de suferoj.
3-a: Ne ekzistas
eĉ unu neperfektaĵo de la animo, kiu ne kuntrenas pereigajn kaj neeviteblajn
sekvojn, same kiel ne ekzistas nur unu bona kvalito, kiu ne estas fonto de ia
plezuro.
Tiel la sumo de
la punoj estas proporcia al tiu de la neperfektaĵoj, kiel la sumo de la
plezuroj al tiuj de la kvalitoj.
La animo, kiu
ekzemple havas dek neperfektaĵojn, pli multe suferas ol tiu havanta tri aŭ
kvar; kaj kiam el tiuj dek neperfektaĵoj ne restos al ĝi pli ol duono aŭ kvarono,
tiam ĝi malpli suferos.
Liberiĝinte de ĉiuj,
tiam la animo estos tute feliĉa. Ankaŭ sur la Tero tiu, kiu havas multajn
malsanojn, suferas pli ol tiu, kiu havas nur unu aŭ neniun. Pro la sama kialo,
la animo posedanta dek perfektaĵojn havas pli da ĝuoj, ol alia malpli riĉa je
bonaj kvalitoj.
4-a: Pro la leĝo
de progreso, kiu donas al ĉiu animo la eblecon akiri la bonon al ĝi mankantan,
kaj seniĝi je tio malbona, laŭ la propraj klopodo kaj volo, ni vidas, ke la
estonteco estas konsentita al ĉiuj homoj. Dio forpuŝas neniun el siaj infanoj,
Li prefere ilin akceptas en sian sinon, laŭmezure kiel ili atingas la
perfektecon, konsentante al ĉiuj la meriton laŭ iliaj verkoj.
5-a: Pro tio, ke
sufero dependas de neperfekteco, kiel ĝuo de perfekteco, la animo kuntrenas
sian propran punon aŭ premion, kie ajn ĝi troviĝas, ne bezonante ĉirkaŭlimigitan
lokon.
Infero estas ĉie,
kie troviĝas suferantaj animoj, kaj ĉielo same estas tie, kie troviĝas feliĉaj
animoj.
6-a: La bono kaj
malbono, kiujn ni faras, rezultas el la kvalitoj, kiujn ni posedas. Ne fari
bonon, kiam ni povas ĝin fari, estas do rezulto de nia neperfekteco. Se ĉia
neperfektaĵo estas fonto de sufero, la Spirito devas suferi ne nur pro la
farita malbono, kiun li praktikis, sed ankaŭ pro la bono, kiun li ne faris en
la surtera vivo.
7-a: La Spirito
suferas pro la malbono, kiun li faris, kaj tial, ke lia atento estas konstante
direktata al la sekvoj de tiu malbono, li pli bone komprenas ĝiajn nekonvenaĵojn
kaj penas sin korekti.
8-a: Ĉar estas
senlima la justeco de Dio, la bono kaj malbono estas rigore konsiderataj, kaj
ne estas eĉ unu ago, eĉ unu malbona penso, kiu ne havas fatalajn sekvojn, kiel
ne ekzistas eĉ unu merita ago, eĉ bona penso de la animo, kiu perdiĝas, ĉar
tiaj agoj estas komenco de progreso eĉ al la plej perversaj.
9-a: Ĉia farita
eraro, ĉia realigita malbono estas ŝuldo, kiu devos esti pagita; se ĝi ne estos
pagita en unu ekzistado, ĝi nepre estos en la sekvanta aŭ sekvantaj, ĉar ĉiuj
ekzistadoj estas solidaraj inter si. Kiu kvitiĝos en ia ekzistado, tiu ne
bezonos fari tion la duan fojon
10-a: La Spirito
suferas jen en la korpa mondo, jen en la spirita, la sekvon de siaj neperfektaĵoj.
La mizeroj, la sortovicoj spertitaj en la korpa vivo originas el niaj neperfektaĵoj,
estas elpagoj de faritaj eraroj en la nuna aŭ en antaŭaj ekzistadoj.
Laŭ la naturo de
la suferoj kaj sortovicoj de la korpa vivo, oni povas taksi la naturon de la
faritaj eraroj en antaŭa ekzistado kaj tiun de la neperfektaĵoj, kiuj ilin
originigis.
Libro: La Ĉielo
kaj la Infero – Allan Kardec, ĉap. VII.
Nenhum comentário:
Postar um comentário