segunda-feira, 7 de setembro de 2015

Humileco / Humildade

Humileco
Humileco, estante dia forto, lume reflektiĝas en ĉiuj kampoj de la Naturo, kiuj ja bildigas la Tronon de Dio, favorante progreson kaj renoviĝon.
Helgrandioza, la Suno ĉiutage kisas la vizaĝon de la marĉo, sen plendkrioj kontraŭ la kota insulto; la floro senparade incensas la ĉielan gloron. Filtrita tra la aspraĵoj de la roko, la akvo fariĝas pli pura, kaj, post la grandaj plagoj, herba tegaĵo kovras la kampon por ke la homo rekomencu sian laboron.
Pro manko de humileco, kiu esence estas agnosko de nia malgrandeco antaŭ la Universo, aperas en la homa animo malsanecaj kistoj de la sento kiel orgojlo kaj ambicio, egoismo kaj vantamo, kiuj ja kaŭzas malpacon kaj krimadon en ĉiuj direktoj.
Ne reflektante humilecon, atributon de Dio en la regno de l’ “mio”, la kreito sin rigardas absoluta posedanto de ĉio ĉirkaŭ si kaj ne atentas sian realan karakteron de spirito iranta la evoluan vojon. Kaj, kondukante sian ekzistadon laŭ partikularisma kriterio, li aliigas sian animon en citadelon de iluzio, en kiu li rifuzas kontakton kun la fundamentaj realaĵoj de la vivo.
Sub la fascinpotenco de tia negativa sintenado, li vipas per sia ribelemo ĉiujn provantajn inklinigi lian spiriton al utila uzado de la horoj, ĉar ekster la atmosfero de l’ humileco li ne sukcesas malimplikiĝi el la ombroreto, per kiu li ankoraŭ ligiĝas al la regiono de la besteco, kiun ni ĉiuj forlasis, aŭreoliĝinte per la racio.
Regata de la spirito de ekskluziva posedo, la animo senreziste inkliniĝas al malespero kaj ĵaluzo, al envioĉagreno kaj malmodero, estigantaj la psikan tension, el kiu fontas danĝeraj sindromoj en la organismo, kiel la nerva deprimo kaj la emocia malekvilibro, la ulceriĝo kaj la ĉela misfunkcio, sen paroli pri la bedaŭrindaj okazaĵoj de la ĉiutaga vivo, en kiuj la manko de humileco estas la ĉefa instiganto al frenezo ĉe plej doloraj pasiaj konfliktoj.
Kiu portas la laŭrojn de tiu preskaŭ ne konata virto, senĝene akceptas la devon labori kaj servi por la bono de ĉiuj, tiel ricevante la benon de la ekvilibro kaj konkretigante la manifestiĝon de la Diaj Leĝoj, kiuj neniam distrumpetas siajn donojn.
Humileco ne estas sklaveco. Ĝi estas super ĉio sendependeco, interna libereco fontanta el la profundaĵoj de la spirito kaj subtenanta lian konstantan renoviĝon por la bono.
Kulturi humilecon signifas iri antaŭen sen kateniĝi; estas projekcii tion plej bonan el sia memo sur la vojojn de la mondo; estas forgesi ĉian malbonon kaj ĝoje rekomenci, en ĉiu tago, la taskon de amo.
Ĝin reflektante, el la Ĉielo sur la Teron, kiel garantiaĵon de elaĉeto kaj beleco, la Kristo de Dio naskiĝis sur la pajlo de la Ŝtaltrogo kaj adiaŭis la homojn sur la brakoj de la Kruco.
Libro: Penso kaj Vivo.
Emmanuel / Chico Xavier.
Humildade
A humildade, por força divina, reflete-se, luminosa, em todos os domínios da Natureza, os quais expressam, efetivamente, o Trono de Deus, patrocinando o progresso e a renovação.
 Magnificente, o Sol, cada dia, oscula a face do pântano sem clamar contra o insulto da lama; a flor, sem alarde, incensa a glória do céu. Filtrada na aspereza da rocha, a água se revela mais pura, e, em seguida às grandes calamidades, a colcha de erva cobre o campo, a fim de que o homem recomece a lida.
A carência de humildade, que, no fundo, é reconhecimento de nossa pequenez diante do Universo, surgem na alma humana doentios enquistamentos de sentimento, quais sejam o orgulho e a cobiça, o egoísmo e a vaidade, que se responsabilizam pela discórdia e pela delinqüência em todas as direções.
Sem o reflexo da humildade, atributo de Deus no reino do “eu”, a criatura sente-se proprietária exclusiva dos bens que a cercam, despreocupada da sua condição real de espírito em trânsito nos carreiros evolutivos e, apropriando-se da existência em sentido particularista, converte a própria alma em cidadela de ilusão, dentro da qual se recusa ao contato com as realidades fundamentais da vida.
Sob o fascínio de semelhante negação, ergue azorragues de revolta contra todos os que lhe inclinem o espírito ao aproveitamento das horas, já que, sem o clima da humildade, não se desvencilha da trama de sombras a que ainda se vincula, no plano da animalidade que todos deixamos para trás, após a auréola da razão.
Possuída pelo espírito da posse exclusivista, a alma acolhe facilmente o desespero e o ciúme, o despeito e a intemperança, que geram a tensão psíquica, da qual se derivam perigosas síndromes na vida orgânica, a se exprimirem na depressão nervosa e no desequilíbrio emotivo, na ulceração e na disfunção celular, para não nos referirmos aos deploráveis sucessos da experiência cotidiana, em que a ausência da humildade comanda o incentivo à loucura, nos mais dolorosos conflitos passionais.
Quem retrata em si os louros dessa virtude quase desconhecida aceita sem constrangimento a obrigação de trabalhar e servir, a benefício de todos, assimilando, deste modo, a bênção do equilíbrio e substancializando a manifestação das Leis Divinas, que jamais alardeiam as próprias dádivas.
Humildade não é servidão. É, sobretudo, independência, liberdade interior que nasce das profundezas do espírito, apoiando-lhe a permanente renovação para o bem.
Cultivá-la é avançar para a frente sem prender-se, é projetar o melhor de si mesmo sobre os caminhos do mundo, é olvidar todo o mal e recomeçar alegremente a tarefa do amor, cada dia.
Refletindo-a, do Céu para a Terra, em penhor de redenção e beleza, o Cristo de Deus nasceu na palha da Manjedoura e despediu-se dos homens pelos braços da Cruz.
Livro: Pensamento e Vida.
Emmanuel / Chico Xavier.

Nenhum comentário:

Postar um comentário