La senkonfuza Kristo
Sed Jesuo markas
sian restadon sur la Tero per la konstanta esprimo de siaj plej pura karitato
kaj plej abnegacia amo. Liaj paraboloj kaj admonoj estas sorbigitaj de la
parfumo de la eternaj kaj gloraj veraĵoj. La staltrogo kaj la kalvario estas mirindaj
lecionoj, kies heleco prilumas la multemiljarajn vojojn de la tuta homaro, kaj
super ĉio liaj ekzemploj estas gvidilo por ĉiuj grandiozaj celoj, en la
pliperfektiĝado de la surtera vivo. Per tiuj elementoj Li faris spiritan
revolucion, estantan sur la terglobo de antaŭ du jarmiloj. Respektante la
leĝojn de la mondo, aludante al la bildo de Cezaro, Li instruis la homojn
altiĝi al Dio, per alta kompreno pri la plej sanktaj veraĵoj de la vivo. Li
reformulis ĉiujn vidpunktojn pri la socia vivo, praktikante la plej puran fratecon.
Plenumante la Malnovan Leĝon, Li plenigis ĝian organizon per toleremo,
kompatemo kaj amo, per siaj lecionoj donitaj sur publika placo, antaŭ maldecaj kaj
malfeliĉaj homoj, kaj nur Li instruis tiun ordonon “Amu unu alian”, travivante
la situacion de tiu, kiu scias ĝin plenumi.
La spiritoj
nekapablaj Lin kompreni povas diri, ke liaj buŝaj formuloj estas malnovaj kaj
konataj; sed neniu povas nei, ke lia ekzemplado estis unika ĝis nun, sur la
surfaco de la Tero. La plimulto de la religiaj misiuloj el la pasinteco konsistis
el princoj, saĝuloj aŭ grandaj inicitoj, elirintaj el la interno de palacoj kaj
temploj; sed la Sinjoro de la semado kaj de la kultivejo estis la personiĝo de
la tuta saĝeco, de la tuta amo, kaj lia sola palaco estis la modesta kabano de
iu ĉarpentisto, kie Li nepre volis instrui al la posteularo, ke la efektiva
aristokrateco estas tiu de la laboro, prezentante tiun sanktan formulon,
difinita de la moderna penso, kiel kolektivismo de la manoj, ligitan al la
individuismo de la koroj – socia sistemo, al kiu iras la kolektivoj de la
pasantaj tempoj – kaj malŝatante ĉiujn konvenciojn kaj surterajn honoraĵojn, Li
preferis ne posedi ŝtonon, kie Li kuŝigos sian doloran penson, ke liaj fratoj
lernu la neforgeseblan lecionon de la “Vojo, la Vero kaj la Vivo”.
Libro: Sur Vojo
al la Lumo.
Emmanuel / Chico
Xavier.
O CRISTO
INCONFUNDÍVEL – Emmanuel.
Mas Jesus
assinala a sua passagem pela Terra com o selo constante da mais augusta caridade
e do mais abnegado amor. Suas parábolas e advertências estão impregnadas do perfume
das verdades eternas e gloriosas. A manjedoura e o calvário são lições
maravilhosas, cujas claridades iluminam os caminhos milenários da humanidade
inteira, e sobretudo os seus exemplos e atos constituem um roteiro de todas as
grandiosas finalidades, no aperfeiçoamento da vida terrestre. Com esses
elementos, fez uma revolução espiritual que permanece no globo há dois
milênios.
Respeitando as
leis do mundo, aludindo à efígie de César, ensinou as criaturas humanas a se
elevarem para Deus, na dilatada compreensão das mais santas verdades da vida.
Remodelou todos os conceitos da vida social, exemplificando a mais pura
fraternidade. Cumprindo a Lei Antiga, encheu-lhe o organismo de tolerância, de
piedade e de amor, com as suas lições na praça pública, em frente das criaturas
desregradas e infelizes, e somente Ele ensinou o “Amai-vos uns aos outros”, vivendo
a situação de quem sabia cumpri-lo.
Os Espíritos
incapacitados de compreendê-lo podem alegar que as suas fórmulas verbais eram
antigas e conhecidas; mas ninguém poderá contestar que a sua exemplificação foi
única, até agora, na face da Terra.
A maioria dos
missionários religiosos da antiguidade se compunha de príncipes, de sábios ou
de grandes iniciados, que saíam da intimidade confortável dos palácios e dos templos;
mas o Senhor da semeadura e da seara era a personificação de toda a sabedoria,
de todo o amor, e o seu único palácio era a tenda humilde de um carpinteiro,
onde fazia questão de ensinar à posteridade que a verdadeira aristocracia deve
ser a do trabalho, lançando a fórmula sagrada, definida pelo pensamento
moderno, como o coletivismo das mãos, aliado ao individualismo dos corações –
síntese social para a qual caminham as coletividades dos tempos que passam – e
que, desprezando todas as convenções e honrarias terrestres, preferiu não
possuir pedra onde repousasse o pensamento dolorido, a fim de que aprendessem
os seus irmãos a lição inesquecível do “Caminho, da Verdade e da Vida”.
Livro: A Caminho
da Luz.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Nenhum comentário:
Postar um comentário