VIVO

Se ni la vivon amas, ni do estu 

Vivantaj eroj el Forĝej’ vivanta! 

Sed se la Morton ni dorlotas, ve 

Al ni, estuloj, jam mortintaj mem! 

Se ĉie Vivo movas l’ universon, 

Flagradas steloj, floroj bonodoras, 

Treniĝas vermoj, vento blovas, rokoj 

Fiere levas sian bruston, akvo 

Falegas en abismojn, tondro ronkas, 

Kaj fulm’ trakuras nokton, kaj aŭroro 

Sur horizonto ridas kaj salutas 

La Teron vekiĝantan por laboro 

En nova tago, por plugado nova, 

– Ho, kiel dormas homo kaj rezignas 

Sin mem kaj vivon, pensojn nur mallumajn 

Nutrante, kvazaŭ estus li nenio? 

Ho, la nenio! kio do terura 

Ĝi estus, homo, via frat’ malsaĝa? 

Rigardu streĉe per okul’ prudenta 

La mondon teran, Spacon la senliman! 

Anstataŭ eta vi pli bone estus, 

En Kreaĵar’ ampleksa kaj majesta, 

Mem granda, granda kiel ĉio Dia! 

Vi estas filo de plej alta Patro, 

Kaj ne mizera vi sendube estus! 

Se do la Patron amas vi, la Vivo 

Jen antaŭ vi! Nu, kiel homo, vivu: 

Nenie Morto – Vivo, VIVO ĉie! 

                                             2/10/1960 / LEO SOKOLOV 

Libro: Mediuma Poemaro.

LUÍS DA COSTA PORTO CARREIRO NETO.

NOTO. – Ĉi tiuj versoj estis ricevitaj dum seanco de la Grupo de

Spiritistaj Esperantistoj.