sábado, 14 de dezembro de 2013

SKLAVIGO


Mi vidis filojn for el naskolando, 
For de la varmo de patrina sino... 
Kalikojn plenajn, tute ĝis la rando, 
De senkonsolaj larmoj de patrino... 

Mi vidis sunon, super la Saharo, 
Vizaĝon kovri por terur’ kaj honto... 
Interne tremis eĉ Kilimanĝaro 
Ĉe certe nigra homa la estonto... 

Zambezo haltis en bolanta ŝaŭmo... 
Al fonto reen la diaĵo Nilo... 
Leon’ ekdormis, velkis for la palmo... 
Oazo sabla, seka la daktilo... 

Mi vidis homojn, kies korpojn ĝojo 
Svingadis gaje ĉe tambura sono, 
En ferkatenoj kaj kun ĝem’ sur vojo 
Al mar’, mortantajn aĉe, sen pardono... 

Ve! Ĉion ĉi mi vidis – kaj bedaŭras, 
Sed ne por ĉiam la malbono daŭras, 
Ĉar la repagon iam portos fato. 
Sinjoroj, sklavoj – ĉiuj ja egalaj; 
Fariĝos koroj baldaŭ ne batalaj 
Kaj unu estos por alia – frato! 

24/10/1960 / DAMBA
Libro: Mediuma Poemaro.
Porto Carreiro Neto

Nenhum comentário:

Postar um comentário