OÁSIS QUE SURGE / Oazo naskiĝas.

OÁSIS QUE SURGE

O Saara requeima qual fornalha escaldante... Pedras e grãos de areia... Secura e desolação...

Monotonia de deserto.

Nem uma ave.

Nem um som musical.

Nem uma gota d’água.

Calor na terra e calor no espaço!

Sol abrasador; raios de enceguecer...

No entanto, enorme perfuratriz começa a funcionar...

Do seio do solo, abaixo da imensa camada de areia, a água brota pura e esguicha para todos os lados, alentando a vida em torno.

É o oásis que surge...

* * *

Eis aí a nossa imagem.

Somos realmente faltos de possibilidades boas e construtivas.

Aparentemente, mostramos apenas o brilho seco dos grandes conhecimentos.

Cérebro ilustrado.

Maneiras primorosas.

Palavra fina.

Observação contundente.

Significativa presença de irradiação cerebral.

E tudo em derredor é secura, sarcasmo, convencionalismo, solidão...

Contudo, se usamos a perfuratriz da renúncia, em nós mesmos, na exaltação do bem dos outros, eis que se abrem os poços ocultos do coração.

Borbulha, vitoriosa, no chão de nosso destino, a água pura do amor.

Então, e só então, a nossa vida, onde estivermos, é uma ilha de felicidade no oceano da Bondade de Deus.

Livro: Bem-Aventurados os Simples.

Valérium / Waldo Vieira.

Oazo naskiĝas.

Saharo brulas kvazaŭ ardanta fornego...

Stonoj kaj sableroj... Sekeco kaj izoliteco...

Monotoneco de dezerto.

Nenia birdo.

Neniu muzika sono.

Neniu guto da akvo.

Varmo sur la tero kaj varmo en la spaco.

Varmega suno; blindigaj sunradioj...

Sed grandega bormaŝino ekfunkcias...

El interno de la tero, el sub dikega tavolo el sablo, akvo fluas pura kaj ĉiuflanken ŝprucas, ĉirkaŭe nutrante vivon.

Oazo naskiĝas...

***

Jen tie bildo pri nia memo.

Al ni efektive mankas bonaj kaj konstruaj kapabloj.

Ekstere ni mostras nur sterilan brilon de grandaj konoj.

Kleran cerbon.

Ĝentilan manierojn.

Noblan parolon.

Vundan kritikemon.

Tujan solvon por ĉiaj problemoj.

Kaj ni estas ja portiloj de senkompato, sarkasmo, konvencio, izoliteco…

Se ni tamen uzos borilon de rezigno en ni mem, reliefigante la bonon de aliaj, tion la kaŝitaj putoj de nia koro malkovriĝos.

Pura kaj triumfanta akvo de amo fluos el la tero de nia destino.

Tiam, kaj nur tiam, nia vivo, kie ajn ni estos fariĝos insulo de feliĉo en la oceano de la Dia Boneco.

Libro: Feliĉaj la Simplaj.

Valérium / Waldo Vieira.